Acı Şiiri - Osman Aktürk

Manasız bir boşluğun tam ortasında
Yürüyorum bütün yönlerin anlamını yitirdiği bu yerde
Tarifsiz bir acı hissi bünyemde, ruhumda
Gölgemde

Kalu beladan beri büyüyen acı boca edildi üstüme
Nefes alamıyorum acıdan

Ey acı
Senin de yanar mı canın
Benim yandı
Benim canım katranlara bulandı

Şimdi bir parça huzura ihtiyacım var
Merhamete
Baş koyacak dizine
Cenneti getiren bir çift gözüne
Çocukça hayaller kurduran bulutlardan göğsüne

Uğultular
Ve tren
Seni götüren
acı getiren

Yokluğun
Ellerime bırakılmış pimi çekilen bomba
Ne kadar dayanırım bilemiyorum
Paramparça olacağım sonunda

Adı konulamamış bir hüzün
Kelimelerin can çekiştiği

Her türlü kederin işgali altındayım
Haydutlara kaptırmışım hayallerimi
Ve sensizliğin bu amansız çölünde
Tükettim sözcüklerimi
Tükettim en sonunda tükenmişliğimi

Zümrüdü Anka
Umudun masal kuşu
Hep bir tırmanış hep bir tırmanış
Bitmedi hayat yokuşu

Oysaki küllerimden yeniden doğacaktım
Savruldum
Kavruldum
Başlayamadan son buldum

Hangi cansuyuyla dirilebilirim
Hangi yedi beyza tutar elimden
Geçerken bütün görkemiyle hayatın güzelliğinden

Ey kendini duymayan acı
Tebessümün yakıcı
Bu iklim bu fırtına bu sağnak
Hüznümdür tek sığınak

Susmak şimdi
Bütün kulakları sağır edercesine
Susmak
Ve bütün dillerin tariften utandığı yüz ifadesi

Bu fırtına diner dinmesine de
Ne gemi ne liman kalır geriye