Acı Şiiri - Atila Yalçınkaya

En acıyı yaşar yüreğim derinlerde,
Ölüme bile özlem duymaya başlar gönlüm.
Kalkıp gidesim var muhabbet beslediğim topraklara,
Aşkın büyüsüne kapılırcasına uykusuz gecelerimde.

Hayata tutunmak mutluluk veren günlerin hatrına,
Elinin tersiyle itmek gibidir hüzünlü günleri,
Ansızın kayboluşların son dermanı var sanki dizlerimde,
Aynı yerden başlayacağımın ezikliği.

Kaybettiğimin telafisiz acısı,
Bir başka boyutta buluvermek ruhunu,
Araftan araflara belirsizlik.

En makul imanını yaşayabilmenin sancısı,
İbadet özgürlüğünden mahrumiyetin acısı,
Hıçkırık olarak geri dönen dualarının son kelimesi,

Nesillerin iz düşümünde emekleyen mücrimler,
Ve mücrimlerin ürpertili yüreği.
Sürgün, acı, keder ve zindan.
Haniflerin soy kütüğüdür acı.
O omuzdan o omuza aktarılan kutsal yük,
Ezilen mi densin geride kalan mı?
Acı her bünyede göstermez tesirini.

Kimisinde bala döndü,
Kimisinde zehir,
Yahut Rabbin huzuruna vardıran ahir,
Bu demler Vallahi acıyla kalmaz.
Ya doyasıya sarılıp hayallerine,
Ya da inatla yaşama tutunmak.

09.11.2017 Atila Yalçınkaya