Acemi dansçıya öğütler Şiiri - Cevat Çeş ...

/boşluğa bir el ateş edilir…
o an fonda çalmaya başlayınca kuru sıcak, kuru ayaz bir melodi,
organizatör piste davet eder beni ve hiç tanımadığım geleceğimi…
ama ben dans etmesini bilmem ki…/

* * * * *

(-öğrenmen gerek, bilmiyorum deme,
çünkü yaşam, asla sıcak bakmıyor mazeretlere-)

müstakbel sarhoşluğumda ilk yudum, henüz ana sütüyken
yüreğim aşk yangınında yanmamış, ben nasıl tutarım elini.
vapurları, martıları ve İstanbul’u, hele seni tanımamışken,
nasıl yazarım ayaklarına basmadan, hiç yazılmamış şiirleri.

-oysa ağaca sarılmış sarmaşık gibi, sarmak isterim belini.
ama ben dans etmesini bilmem ki…

..,

(-karşına çıkan ne varsa işte o sensin,
ve asla bana benzemiyorlar deme, benzeteceksin-)

ilk gözyaşım, bir kuşun ölümünü gördüğüm gün dökülmüştü
oysa ben de kötü düşmüştüm, iki diz iki çeşme, kanıyordum.
kuş, sapan taşıyla vurulmuştu ve o taş başından da büyüktü
belki beni de arkamdan, o taşı atan çocuk itmişti, ağlıyordum.

-o günden bu yana çocuk kaldım, ne yapsam büyüyemiyorum.
iki kanadımın ikisi kırık, uçamıyorum…

..,

(-dans; kurşunun boşlukta aldığı yoldur,
namludan çıkınca doğum, yere düştüğünde ölüm olur-)

önce kurşun askerlerim başladı, birbirine kurşun sıkmaya
ama ne ölenler ölüden, ne de öldürenler diriden sayıldılar.
sonra faili meçhul gözlerden boşaldı, gözyaşları akmaya
ama ne yanan bir ağaç söndü ve ne de taştı okyanuslar.

-şimdi hala düşünüyorum, onları da piste ben davet etmiştim.
dans etmeyi bilmediklerini hiç düşünmemiştim…

* * * * *

/bu hikaye böyle uzayıp gider, fondaki melodi sessizlik olur…
bu arada bir ses “bir cemre daha düşmüş yaşamın içine” der,
“görmedim, ben belki dans ediyordum o düşerken” dersin
farkında olmadan, bilmeden, pistin tozlarını yerinden oynatmadan…/