Acemi Şiiri - Ahmet Beltekin

Biliyorum,yaşadıkça acı çekeceğimi,
Yoksa mutluluk versin diye sana mektuplar yazmazdım,
Hayatın bütün güzellikleri kaybolurken aniden.
İçimin sessiz karanlığına gömülürken çaresizce,
Ve saatler,günler,haftalar eksilirken ömrümden,
Boşa geçirdiğim zamanlar için kendime kızmazdım.

Zaman daraldı farkındayım,yoksa hayattan bıkmazdım,
Hayat böyle rengarenk günlerle beni avuturken.
Geçmiş yangınların alevleri gibi her tarafı sarmışken aşk,
Her şeyin rengi değişirken ve ihanetler bizi savururken,
Söylenmeyecek bir şey gibi dudaklarından çıkmazdım,
Sonsuz pişmanlıklar yaşarken.

Baharın acemisiyim,yoksa çiçek açmazdım,
Ömrümü saran hatıralara sığınıp,karanlık bir köşede.
İhanet kadar derin,yalnızlık kadar acı bu aşktan,
Ve en kızıl şafaklarda bile,kendimden kaçmazdım.
Senelerce huzur bulduğum,dualar ettiğim gecelerde.
Baharın acemisiyim,yoksa çiçek açmazdım.