Ve dedim ki kendime;
"Dili geçmiş zamanlardan kalma bir hasretlik büyütürsün değil mi yakınlarda olmayanının ıraklığına.
Oysa her bakan uzaklara dalan gözlerindeki acının yerine,güzelliğini gördü ve iltifatlar savurdu değil mi....?
Nafile...! ! !
Onların kurduğu hayranlık cümlelerinde nokta kadar değer yoktu ki; yüklemi bizzat SEN olan sessiz çığlıklarımın ünleminde...
Şimdi dilediğin kadar uzaklaş,kapat kulaklarını,yum gözlerini bensizliğe.
Ben seni sensiz sevmeyi çoktan öğrendim
Zat-ı alinizin vechi hurşidini gördüğüm andan beri
Onmadık bir mübtelâ-i gâm ki
Ne şeb-i yeldaları yolculadı da
Müneccim ruhunu yalnız size herc-ü merc etti..
Kayıt Tarihi : 24.11.2019 00:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
düşüncesiz prens
