Acaba Dünya mı kaçtı gözüme?

Kuşaklar çatışmasında kaldık. Kimliğimizi genç bir çocuk
üstlenirken, aklımızın erdeminde bilinmeyene açılan kapılar yer eti. Nitekim o kapılara da ulaşamadık. Nümayişlerle bezenmiş bu dünya ne yazık ki bizi aldattı. Bir yerindeyiz hayatın şüphesiz çünkü adımlarımız karışıyor birbirine. Ne yana dönsek aynı yüzler, aynı sesler ilişiyor kimliğimize.
Acaba ‘dünya mı kaçtı gözüme? ’ neden çok sesli düşünüyorum. Sende dikkat etin mi? Yazamaz olduk. Çektiğimiz acıları hep bir çeken, tutuğumuz köşelerde de hep oturanlar oldu. Konuştuğumuz kişilerden tut da, sevdiğimiz kadınlara kadar her şey aynı. Aynı bedenleri seviyoruz yıllardır.
Sen sarışın seviyorsun, ben esmer. Sen kırmızı giymesini
istiyorsun belki, ben maviyi yakıştırıyorum üstüne, ne
fark eder? Aynı gözler için gönül gezdirmedik mi? Sansürlü
yalnızlıklarımızı hep bir kadın bacağı doldurmadı mı yıllardır?

Ya! Ağladıklarımız ve sonunda pişman olduklarımız?
Peki unutamadığımız şehirler, hani hiç gitmek istemediğimiz. Üstü kapalı sevişmelerimiz otel odalarında. Ya! Bir bornoz gibi asılı duran cenabet ruhlarımız? Ve sorulduğunda içimizin sızladığı, fakat bozuntuya vermediğimiz isimler? Hani kokular, renkler, mektuplar ve şiirler. Hepsinin
anlatığı bir tek şey değil mi? Erkekler için kadınlar, kadınlar için erkekler...
Çünkü tanımadık başka bedenler. Terim, vücut hatlarında,
dünya atlaslarında ki ırmaklardan herhangi birini oluştururken, dünyadan başka bir gezegen görmemiş olan gözlerim, kalçalarından nasıl vazgeçsin be kadın!
Sen şimdi soyunsan yalnızlığını ben giyinsem, benim kim-
sessizliğime senin yalnızlığın bile kalabalık gelir. Sonra da
benim kimsesizliğimi sana giydirsem, giydiğin bu elbise
cehennem gibidir. Hiçbir kadın bir erkeğin cehennemine
dayanamaz ve hiçbir erkekte bir kadının cennetine razı gelmez! Çünkü erkekler, ya çok günahkârlardır ya da çok inanırlar...

Kemal Değirmenci