Nankör insan o kadar saymakla bitmez ki
Bu dünüya dönüyor içinde insan vardır
Hür yaşayıp gülenler o kadar çok dolaşır
Aç yatıp aç kalkanlar açolmayan bilmez ki
Çöpler dolu yiyecek vermeye utanıyor
Etırafta fakirler bakarken hiç gülmüyor
Karnı aç bu insanın har vurup savuranın
Bir gün gelecek tanırı hesabını sorarmı
O kadar çok insan var bakarken utanıyor
Düşünmeden yapmışsa çocukları aç sefil
Gören yok etıraftan sankı gözleri bozuk
Yedikleri her şeyde onların hakı vardı
Bu insanlar doğarken talih buna gülmezmi
Gelen vurup gidene burda bir fakir vardı
Sırtına yükü verdin gülmedi ki hiç yüzü
Nöbet tutu gelene hasta oldu hepsi
Kayıt Tarihi : 9.8.2007 19:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
herkesin bir birini dilenci ve sadaka verici olarak gördüğü günümüzde kimse gerçek derdine çare bulamıyor
patron işçiyi sürekli açlık numarası yapan duygu sömürüsü yapan dilenci gibi görür ve değer vermez
işçi patronu bir sömürücü ve verdiği maaşı lütfediyor sanki pezevenk sırtımdan milyarlar kazanıyor der
açlığın son bulacağı ve insanın değer kazanacağı bir düşlüyorum
kutlarım...
TÜM YORUMLAR (4)