Aç Kapılarını Şiiri - Bülent Gürel

Kayıp bir ruhum şimdi yokluğunda. Bedenim kendime ağır geliyor.
Ne yapsam ne tusam, ne söylesem kar etmiyor avare yalnızlığıma.
Kuru bir dilekağacı hüznü ile duruyorum ayakta.
Kendime bile zerre miskal hayrım yokken umut dağıtıyorum insanara kurudallarımlarımla.
Yeter diye haykırmak istiyorum. çaput bağlayıp durmayın artık dal uçlarıma.
Kesin gövdemi, yakın bir panayır ateşinde.
Ayakta durmanın ne anlamı varki senin eksikliğinde.
Ben bildiğin ben olmaktan vaz geçtim artık.
Yaktım dünyevi hırlarımı,
sardım kefene tüm yaşanmışlıklarımı,
birtek senin anılarınla ısıtıyorumartık evimi ocağımı.
Gömdüm arzularımı
sana geliyorum,aç kapılarını.
Verdim hayrıma tüm sevaplarımı,
yıktım bir bir gönül duvarlarımı,
kalbimde kalan tek sen iken,
senli günahlarım oluyor artık başımın tacı.
Kopardım hayatla bütün bağlarımı, sana geliyorum aç kapılarını.
Kibrimden, gururumdan ve dahi bütün hayatımdan vazgeçtim.
Sende kalsın istiyorum artık içimin bütün çocuk yanları.
Sana geliyorum. Aç kapılarını.
Sevdan oluyor bir vebal gibi ilmekilmek boynuma dolanan zincirin en kadim halkaları.
sana geliyorum açkapılarını.
Ellerim ağlıyor tenine hasret ayrılık akşamları.
Ne olur
Ölüm gelip çalmadan kapımı
Aç bana kollarını.