Aç Gözlerine Yetmedim Şiiri - Filiz Bülbül

bitmesi gerekiyorsa bitsin, diretme
kendini boş yere ve yoktan sebeple delirtme

neyi anlamıyorsun kalbim
hiç şahit olmadın mı güneşin batışına
her yıldız kaydığında hiç dilek tutmadın mı
ellerimi tutmadın mı, bırakmayacakmış gibi hayatın boyunca

kırılıyor kalbim her aynaya bakışımda
bin bir türlü bela var başımda yine de düşmüyor adın ağzımdan
yalnızlığımı, ellerimi tutan ellerinle yazdın, ellerinde yazgım
yazın ortasında kış, kışın ortasında sonbahardım
hiç yazı yaşamadım,
öldüm-dirildim ve yenilmeme sebep oldu kara kaşın, gözün
gülüşün, son sözün
her şeyin aklımda..

tanrının bana armağanı mıydın belası mı
öğrenemedim halâ bazı şeylerin aslını
kimseye karşı değiştirmedim tavrımı
seni bekliyorum desem inanır mısın,
eşikteyim, kapatmadım kapıyı

kırsan da kalbimi, onaracak sebep arıyorum
çoğu zaman yaralarımı kendi başıma sarıyorum
kokunu koruyorum demiştim tanrılaşmış rüzgarlardan, hatırla
çıkmaz sokaklara girip, bir karış geri adım atmıyorum

üstesinden gelecektik her şeyin, sözlerimiz yarım kaldı
ben öylece kaldım, peki senin yaranı kim sardı?
atlamadım belki ama atlatamadım da halâ
en çok anlaşılmak istediğim dönemde beni kimse anlamadı

karalar bağladım, kapı önlerinde ağladım
kayalıkları mesken tuttum, hüznüm bir damla dağılmadı
dağları, taşları, okyanusları aştım kendi çapımda
kalbine değil, aç olan gözlerine yetmedim