Abim Şiiri - Hakan Havuz

ABİM
Öksüzlüğü hatırladım yine bir gece
hiç başlamamış Ama hep var olan öksüzlüğü
Başımdaki yumuşacık hisleri istiyorum
Toprak altında dökülen ellerini
Önlüğümü iliklerken buruşan yüzünü
Ama hiç solmayan gülüşünü istiyorum
Hem anne hem baba oluşunu
Of çektiğin günler geliyor aklıma
Yetimhanenin karanlık odalarında
Başını iki elinin arasına aldığın günleri hala unutamıyorum
Yüzümdeki birkaç tokat’ın acısı ısıtıyor içimi
Oysa ne çok anlamı varmış
Ne çokta anlanmayan yanın varmış
Çaresizliğini görmeye tahammül edemezdim
Ağzımdan kanların döküldüğünü gördüğünde
Ellerini yumruk yapıp sıkışına üzülüyordum
Canımı yakan çaresizliğindi
Seni her yalnız gördüğümde gözüne toz kaçmış oluyor
Bu yüzden bana sarılışın hiç anlam vermiyordu
Seni ittiğim sarılışların telafisini istiyorum
Şimdi büyüdüm. Her tarafım senin yokluğun dolmuş
Alışmayı bekleyen acılarım sıraya girdi sanki
Biliyor musun üstüne avuçlarımla toprak attım
Her avuçta bir parçamı attım
Her parçama bir söz yazdım
Her şeye alışabilirim
Hatta yokluğuna bile
Bir tek beni oradan çaresiz görüp
Çaresiz kalışına alışamam ABİM..

Hakan HAVUZ.