Abi Yaşım On Beş Şiiri - Hasan Arpaci

Elimde çanta,
Başımda bere,
Dalgın daldın yürüyorum,
Gideceğim yere.

Mevsim kış,
Hava ayaza çekmiş,
Kar ince ince tozuyor,
Beyaz un gibi serpilmiş.
Kimi ayakları üstünde kaymakta,
Kimisi keyfinden oynamakta.
Bir kısmı kağıt arabası çekerken,
Diğeri pop müzik çalmakta.

Kağıt toplayan delikanlı,
Gelip geçeni süzer.
Bazen kederli,
Bazen efkarlı,
İnsanın gözlerine bakarak,
Bir şeyler demek ister.

Derken bir ses,
Abi yaşım on beş,
Sanma ki sana oluyorum tebelleş.
Karnım aç,
Bu gün para kazanamadım,
Kendimi doyuramadım,
Anam ve kardeşime ekmek alamadım.
Bak market var burada,
Bir şeyler al bana.
Ne olursun amca,
Açım ben aç,
Duyarak bu sesi yürüyüp gittim.
Öyle dalmışım ki dünyaya,
Bu feryadı duyduğumu,
Çok sonra farkettim.

Koşup döndüm,aradım,
Sokak sokak taradım,
Ama nafile,
Bulamadım.

O gece uykumda,
Ne rüyalar gördüm.
Hayal gibi gelir size ama,
Tam vicdanımdan vuruldum.
Anladım sokaktaki açların,
Gözleri mermi,
Sözleri zehir gibi.
Herkesi tek tek vuracak,
Silahtaki kurşun gibi.

Ancak bizi yönetenler;
Duyun bu figanı,
Açların feryadı,
Devirir saltanatları.
Hele birde Tanrı duyarsa,
Yerinizde yeller eser.
Her şey,
Rüzgar gibi geçip gider,
Hayat çok acı biter.
Benden söylemesi...

Hasan Arpacı,2019,Ataşehir