Abdulsamet Koca Şiirleri - Şair Abdulsam ...

Bir şehir kadar yakın, geçmiş tarih kadar uzaksın
Bir sevda gibi coşkulu, bir nergis gibi kokarsın
Ayın ahengi vurduğunda, alev alır can yakarsın
Methiyeler düzerimde sana, sözle anlatılamazsın..

Şimdi hangi aşk türkülerine mızrap olur dem vurursun

Hava pusluydu yağmur ağlıyordu
Tarlalar uykusuz geceye mahkumdu
Tohum toprağa aykırı olacağı günü
Baş kaldıracağı vakti sayıyordu..

Yanlarında yükü taşıyan bir binek

Sözü nasihattır bize duruşu ihtar
Ruhu gençtir onun yaşı ihtiyar
Hane-i saadetin baş tacıdır tıpkı hünkar
Kendini hakir görür etrafını eder bahtiyar..

Nefsini zulme tutmuş kalbini zikre bağlar

Kışın sert geçerde naif bedenin üşür
Isındığım ateşten utanırım bin özür
Aciz bedenim senin için olsa kömür
Yansada canım uğruna yine bin şükür..

Bezm-i elest de yazıldın gizlice mühür

Şehrin ışıkları sönük herkes uykuda
Akrep çakılı yelkovan son solukta
Sessizliğin çığlığı geceyi yırtmakta
Ne yana dönsemde sağ elim boşlukta..

Kibrit bile sigaranın yanışına yanmakta

Mısraların altında ezilmiş şairin yükü var üzerimde
Emsalsiz yadigârın ağır gelmez büyür sinemde
Yıllar geçip belirsede çizgiler çehremde
Ses etmem emanetin boynumun borcu..

Bilmezsin bu şehir sessiz her yer ağyar

Gözlerim dalarken boğazın yutkunan boğumuna
Geçen her gemiye bir isim koydum kendi adıma
Vefa demir atarken limana Hercai'nin vebali boynuna
Kanadı kırık martının acısını hissettim Çamlıca'da..

Ayasofya'nın ihtişamıyla yenik düştüm heyecanıma

Nasıl bir mecranın cenderesinde kaldık
Ateş kor olmaya yüz tuttukça daha yandık
Lâl yüreğimin dilisin, sözlerim kilitli sandık
Belki kadar kesindir yolumuz Canfeza..

Avuntular sinemin kovuğuna sığmıyor artık

Ölürken dirildim, dirilirken öldüm senelerce
Marifet özünden caymak değilmiş sadece
Bir çift sözün ardına sığınmaksa delice
Susarım, yağmurum boşalır tek celsede..

Sitem edecek kimim kaldı fani kalplerde

Sorma nerdeyim ne haldeyim
Elimde bir kağıt var bir kalemim
Kör kurşuna isabet alan bahtsız
Bir sözle musallaya giden cenazeyim..

Varlığı aşikâr, yokluğunu çekenim