Abdullah babam Şiiri - Yılmaz Öztürk

Yıl bindokuzyüz doksan yedi ve kainat durdu
İnsan olmayı kavga sanan bir ömür duruldu
Başladı herşey yeniden insan kendini okudu
Minnetarım sana sevgili Abdullah babam

Bana İkrayı öğrettin kendimi okumayı
Sev dedin bildim gerçek sevmeyi
Riyasız olmalı insalık vede sevgi
Öğrettin bana Abdullah babam

Kanımız ayrı soyumuz ayrı tuttun elimden
Bana sevgini verdin karşılık beklemeden
Rehber ettim seni asla beni mahcup etmedin
Mekanın cennet olsun Abdullah babam

Sen gideli herşeyde bir hüzün var
Güller bile mahzun sana özlemi var
Bu mücrimin sana özlemi hasreti var
Seni çok sevdim Abdullah babam

Hergün özlemle bakıyorum yollarına
Tüm sevenlerin mahzun perişan oldukta
Sanki cennetten gelecekmişsin dünyaya
Diye bekliyoruz seni Abdullah babam

(bu şiiri Bana hayatımda annem ve babamın bile öğretmediği bir sevgiyi öğreten Allah`a iman etmeme vesile olan yaratılan herşeyi sevmenin lezzetini tatmama sebep sevgide iyilikte karşılığı sadece Allah`tan beklemeyi öğreten hayatımı insanlara acı vermekle geçirmeme engel olan bana dostum ailem dediklerimden daha değerli fakirlerin yardımcısı hizmetçisi sevgi dostluk elçisi yaratılan herşeyi sadece Allah için seven herkesinde Allah için sevmesini isteyen ve sadece Allah rızası için iyilik yapan içi dışı bir mert Evliyalar silsilesinden Mevlevi hakumul sema Mürşidi Kamil Nevşehir`li Rahmetli Abdullah Gürbüz üstadıma ithaf ediyorum sevgili üstadım 1,5 yıldır özlemin dinmedi yokluğun sahte sevgiler içinde gerçek sevginle hergün dahada belirginleşiyor.Hesap günü yoldaşın Peygamber efendimiz S.A olsun)