Abdülkadir Paksoy Şiirleri - Şair Abdülk ...

Yanlış dal seçtim meslekte
Türkçe öğretmeni olmak varken tarih öğretmeni oldum

Aslında benim seveceğim güldü
Yanlışlıkla karanfile tutuldum

Bir gün bana içini açacağını biliyordum bu göğün
Çünkü onun gibi ben de suskundum

Sizin tarihinizle dört bin yıl oldu
Ne demişti Lamassi
Asur kentindeki kocası Pusuken’e yazdığı mektupta:

Nokta koymuyorum şiirlerime
Yoktur çünkü sona eren hiçbir şey bende
Kimi yarım kalmıştır / aşklarım gibi
Kimi gündüz gibidir / her geceden sonra sürmekte

Kimdir ozan
Belki biraz fazla pay almış olandır fırtınadan
Belki güneşe biraz daha yakın
Belki bir sokak lambasıdır
Gündüz de yanan

Eve eli boş döndüm
Yine bugün.
Her şeyde biraz şiir aramıştım,
Buydu derdim bütün.

Henüz eve girmiştim,

Tanrılar buyurdu Troya Ankara oldu
Bunu bilmeyen bilsin ve değiştirsin ezberini
Akhaların gelmesine gerek yoktu
Hektor’un ölümüyle başlamıştı kuraklık

Emeğin örsünde umudu dövdü
Üleşmenin göğsünde dostluğu
İnsandı o insanı sevdi
Onur’a çifte su verdi.

Dikenler içinden gülleri derdi

Esrik geçiyorum Sakarya Caddesi’nden
Masalara güneş düşmüş
Nereye uzansam oraya akıyor
Yanımda taşıdığım ırmak

Dağdan inmiş bir kurt gibiyim

toprak
sessizlik
kuru otlar
usul bir yel
güz güneşi
cırcır böcekleri

Bilemem ben Can Baba’nın dediği gibi
Hayatta en çok kimi sevdiğimi
Ama bilirim adım gibi
Hayatta beni en çok kimin sevdiğini

Yedi sekiz yaşında ya vardım ya yoktum