Abdulkadir Karataş Şiirleri - Şair Abdul ...

Soyunup,
Yalınkat yalnızlıklardan
Herbiri bir dağa çekildiler..
Sufiler; ölümlerde dirildiler.

Dağıtıp,

Yüreğin çırpınır oltada Suzan,
Sazlar titrer gözlerinde,
İlk hazan...
Kulak tıkıp isyanını duymasam,
Duymasam yalnızlığını şehrin;
Ömrün meze tabağında

Yıllarca boğuştum bu denizde ben,
Hırçın dalgalarla omuz omuza...
Fırtına, anafor girdap demeden;
Konmalı alnıma bir nemli buse

Yeşeren taşlara bakmadan anla

Stepler çeker beni çariçe,
Göğün alacalı efsunu...
Yazgımdır, yenik aşkların
Solgun kefeni...
Çariçe;
Yorgun geceleri bozkırın

Çıplak ayaklarım
yüreğim kor/kum
o tunç esaretim siner benize...
Ruhum volkan, ruhum al-kan
Korkum... kor... kum...

Sislere sarılı bir akşam üstü,
Bilmeyiz nedendir, kimlere küstü...
Asmalı çardakta eskimez süstü,
Dargın çehresiyle uçtu ansızın.

Ceviz sandıklarda buhur kokusu,

Bana uzun gölgeler bağışlamayın,
Boynuma takılan her yağlı ilmek,
Kusursuz güldür, sesiz bir mayın..
Ömre verdiğim ad: Sonsuzu bilmek

Bilerek ölmenin erdemi var ya;

Saraya
Işık düştü saraya
Yaşmak eyle yazgımı
Bulut gibi sar ay'a

Yaradan

Dipçik,
Kan, dua...
Hüküm gözkapaklarında,
Nasıl da pıhtılaştı...
Zaman karıncalandı
Mecalsiz bileğinde...

Adınla anılan şarkılar duyacaksın,
Özlemi kendine hüner edinmiş;
Hüzünle bir yaşta, akça saçlı şarkılar...
Ben, keter katarlarını
Çekiştiren makinist
Varılmadık menzillerin ahıyla,