Ona lacivertler şehri derlerdi. Bazıları da siyah-beyaz... Oysa şahsa özelmiş renkleri, meğersem renkli imiş. Herkese ayrı renk, ayrı pencere… Herkesin gözü farklı, hepimiz ahu gözlüyüz amma bakışlar aynı, görünen farklı.
Engin denizler, esen meltemler cezp eder yorgun insanı. Ya bozkırlar yok mudur onların âşıkları, sırdaşları? Kimine masmavi sular serin dalgalar, kimine sarı buğday başakları, yanık benizli Anadolu insanı. Kimine yeşil doğa, çam ağaçları, kimine yalnız dönüm başı çınarları. Kimine dere, tepe, kimine harman sayvanı.
Ankara Garının devasa pencerelerinden, vitrayca düşen ışık huzmelerinin hikâyesidir, ana düşendir, sıra, sıra geliveren cümleler. O gara yaklaşan, katar, katar çekilen trenin sesi, lokomotifin serzenişi.
terse düştü baş
tepetaklak tam terse
börk düştü baştan
yenini içeri alan askerden
düştü kaldırılan kazanlardan aştan
ve dahi başına dikilen taştan
Şiirle gelen her ne varsa
Gelmedi boşu boşuna
Emekledi sevgi eskidi dizleri
Palazlandı oldu aşk erken erdi ergene
Demek bundan vasıl oldu muhabbet.
Yorgun bir adam vardı biraz değil çokça yorgun
Kelimelerini sıkıştırdı valizinin her yanına
Söylenmemiş olanlar…
Bıraktı kalemlerini masa üstüne.
Öyle ya ne gereği vardı?
Söylenmiş olanlar yerinde kalsın,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!