Bir kişi bilirim;
Alır götürür beni yüzyıllar ötesine.
Bir kişi bilirim;
Buluşturur hep birbirinden uzaktaki,
Ruhum ve bedenimi.
Bir kişi bilirim;
Sözler duydum, sesler duydum,
Makam zirgule...
Durak verdim nokta ile virgüle,
Kulak verdim ölümün küçük kardeşine.
Gözler gördüm,
Ben düşümde gözler gördüm,
Yakalanmışım söz verme hastalığına,
O hastalığın şifası vefa,
Şifa şifa ey şifa!
Şifa vefada.
Kimin köyüsün Vefa?
Sevdaları koyabilir misin fanusa
Bilet kesebilir misin kapısında
Kıyabilir misin pabuçlarınla basmaya
Sen bunlara razı mısın Ayasofya?
Hazırlarken minare niyetine mimar, destekleri
—Kim demiş eşyaların sesi duyulmaz diye? Ne kadar da onları cansız varlıklar olarak bilsek de, onları sadece kullanmaya layık görsek de... Bizlerse farkında değiliz; onlara eşya oluruz, bir ayna misali. Bu aynaların arkasında görünmeyen sırla, yansıtırız onlara kâinatta her ne varsa, ne kadar bencil olsak da. Bizden yansıyan laftan kıymetli sözlerimizin, düşten kıymetli düşüncelerimi-zin, kalpten kıymetli gönüllerimizin kırıntıları zerre miktarı da olsa, aslında biz olur çıkarız işin sonunda. Öyleyse kulak verelim eşya âlemine, bakmayalım - görelim, işitmeyelim – dinleyelim! İyice açalım gözümüzü, kulağımızı. Gözümüz göz, kulağımız kulak olsun. Bakın, bakın! Sesleri duyulmaya başladı inceden, inceden. Dinleyene, duyabilene aşk olsun vesselam.
Diyorlar ki Yunusça: Çünkü o çok konuştu onlarla.
“Bilmeyen ne bilsin bizi, bilenlere selam olsun,
Görüp, duyanlara dize dizenlere selam olsun.
Deli sevdalar savurmuş saçlarını
Kıskanırlar ay ve güneş
Nice volkanlar patlar yüreğinde
Set kurabilirler mi o yamaçlara?
Muhtaç dolu muhtaçlıkta
Can ne yapsın Cancağızsız?
Sokak, sokak dolaşmadayım İstanbul’u,
Yalnızlar rıhtımına bağlasam gemimi,
Bulamadım yok böyle bir liman,
Yalan! Yalan!
Rıhtım olsa da yalnızın,
Olur elbet anlık bir uğrak.
Aşk yalnız ten kafeste
Gözler göresi değil
Vuslatı son nefeste
Canlar veresi değil.
Her lahza çekilen âh!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!