Abdülhak Hamit e

ekmek alacağım üç tane
para çıkmadı
üçüncüyü hediye etti bakkal
gözleri dalgalı “biraz kal” dedi
beni meth etti çok seviyormuş
dahası para toplamışlar aralarında
bakkalı
berberi
kasabı
haykelimi dikeceklermiş
şaka yapmıyorum
izin istedi anlattı
tatlı
tatlı
“heykel dediysek ismet paşa heykeli değil
bir kaide bir kuru baş canım”
bir ara düşünmedim değil
neden olamayayım
yani ben
doymamışken ekmeğe
yani ben
etimle kemiğimle benimken
her yirmi dört saat
her ay
her yıl
bir ömür yani
yiyeceksin
içeceksin
fenası seveceksin
bu toprak olası eti ve kemiği giydireceksin
“olmaz” dedim
yani heykelim
taş bile olsa
bu kadarına dayanamaz dedim