Abbas’sız Bir Hayat Şiiri - Ömer Yücekaya 2

hep sepyaymış yalnızlığın rengi
hep flu…

her şeyin taklidi yapılır
yalnızlığın taklidi yapılmazmış
yalnızlık hep tekilmiş
eğilir bükülür katlanır
asla çoğul olmazmış

sen gittin Abbas…
yalnızlığın feriştahını yatılı ağırladım gönül otağımda
dost sohbetlerinin en sessizi
arkadaş toplantılarının en hayırsızıydım
darağacına gider gibi sokağa çıktım
inime girer gibi eve girdim
komşuların en selamsızıydım

sokak köpekleri kuşlar ve sen hariç
herkese küskündüm
kırıktım döküktüm fazlaydım
sokaktan beni süpürdü çöpçüler
geçimsizdim küfürbazdım arızaydım
statlarda beni yuhaladı seyirciler

dokuz telli bağlamaların tınısına bir kuru efkar bırakıp
var mıydı böyle gitmek
var mıydı böyle sırra kadem basmak
sen gittin
ben hep kendimle savaştım
hep kendi kanımı akıttım

neden dedim hep n e d e n
o gitti sen hala niye buradasın diye sordum kendime
cevapsız kalıca bütün soru işaretleri
beni gösteren bütün aynaları un ufak ettim

kaç zaman oldu
tutmadım rakının beyaz ellerini
şiire de elim varmadı
baba yadigarı bir silahı toprağa gizler gibi
gizledim kalemimi

ah Abbas
öldüğün gün beni de gömdüler toprağa
söyle…
hangimiz ölü
hangimiz diri şimdi…