Abandone Şiiri - Ömer Yücekaya 2

etme hayat, e t m e
çapraz fişek eşkıya gibi kesme yolumu
ateşin koynunda uyuyan bir bıçağı suyla sınar gibi
beni ölümle sınayıp
puslu labirentlerde benim sabrımı deneme

sen Zülkarneyn’den kalma bir duvar gibi karşıma dikilip
bir değil kırk yerinden kırdıkça umutlarımı
sanki birileri bunu bekler gibi ha bire ölü toprağı seriyor üstüme
boş ver aldırma desem de
hücrelerime kök salıyor mutsuzluk
gri bir sis çöküyor gözlerimin mavisine

sanki kendine sıkılmış mermiyim
göğsümde kırk yerinden yağmalanmış kalbim
heybemde kırk yamalı şiirlerim
şu öküzün boynuzunda ki dünyada başka dikili ağacım yok
nakavttı kabullenmiş abandoneyim

aldanma hayat
aldanma gök gürültülü kahkahalarıma
bilsen ne yenilgiler saklıyorum o rengarenk gülüşlerin arkasında
öfkeli bir rüzgar gibi kapıları çarpa çarpa esmek isterken
avazımı içime hapsedip
bilsen ne çok ben bırakıyorum o kapıların eşiğinde

bazen bir Kızıldeniz yarılıyor önümde
ardına dek açılıyor kırk kilitli kapılar
tamam diyorum mutluluk sırası bana geldi
tam kıvrılacakken mutluluğun kollarına
koştur koştur kara haber getiriyor postacılar
boğma rakı gibi boğuluyorum

u s a n d ı m
acılarıma kurşun dökmekten de u s a n d ı m
aşk denen o serseri buluta umarsızca ıslık çalıp
dumanlı başıma tütün üstüne tütün sarmaktan
kendi ipini kendi kesmiş tespih gibi dağılıp
denizden ayrı düşmüş balık gibi çırpınmaktan
u s a n d ı m

eyvallahım yok artık sana hayat
y o k…
hınca hınç umarsızım
bir bebek minik elleri ile nasıl iterse salça sürülmüş memeyi
bende kendimden uzağa itiyorum aşkı ve aşkım’sı şeyleri
eskisi gibi sendende bir medet ummuyorum

kurşun gibi ağırlaştı var olmanın dayanılmaz hafifliği
ben artık t a ş ı y a m ı y o r u m…