Abbas Emmi Şiiri - Adem Yazar

Dedi babam " emmin çıkmış da yola
Çötesi elinde yaya gidiyor
Azık heybesini takmışta sola
Sandım ki o hızla aya gidiyor"

Dedim "Abbas emmim böyle nereye
Seslendim, bakmıyon dönüp geriye
Nerede ya hani deyzem Düriye"
Öğrendim ki o da köye gidiyor

Dedi "aramızda ürüzgar esti"
"Şu göğnüm onunan sohbeti kesti"
Anladım o vakit daş gibi küstü
Bağrına basmış bir kaya gidiyor

Dedim " emmim size yakışır mı hiç
Yaşlı başlı çiftler takışır mı hiç
Hasmı gibi kinle bakışır mı hiç
Valla işin sonu vay'a gidiyor"

Dedi “ şeytan görsün gayrı yüzünü
Duymak istemiyom heç bi sözünü “
Hay ben onun nalet çirkef özünü...
Bu yaşta, çektiği soy'a gidiyor

Dedim " emmim etme, el ne der sonra
Dost üzülür de, kem dil ne der sonra
Bülbül küser ise gül n'eder sonra
İş gözden süzülen suya gidiyor"

Dedi "doğru diyon" durdu düşündü
Çötesini yere vurdu düşündü
Sonra inadını kırdı düşündü
Teyzeme de verdi paye gidiyor

Dedim " emmi, de git kapısını çal
Tatlı dille konuş var gönlünü al
Sulh hali ne hoştur, o ne güzel hal
Bil ki herkes ölüp Hu’ya gidiyor"

Dedi babam " durum bundan ibaret
Görüp duyduğuna gel itibar et
Elle yıktığını dille imar et
Gönülden gönüle saye gidiyor."

Adem YAZAR
Kasım 2020

Saye : Yardım
Paye: Pay, hak.
Çöte: Baston
Nalet: Lanet

* Fotoğraf internetten alınmıştır.