Abajurculuk Şiiri - Kasım Kobakçı

Milyonların içinde benimde nurum var,
Ücralara her geceleyin yıldız gibi parlar.
Öyle kendi halinde, avize, abajur yok,
Arzularımda düşlediğimce ışıtır çevremi.

Joanito muştuluyor, Floransa'da dev katedral;
Kaydedildiği gibi, Türk olmuş, Jeriko gibi çağrılır.
Benzer fotoğraf takibinde, fotoğrafçı İsa Çelik;
İnşa etmiş özünü, minik abajur eskisi süslükler serpmiş.

Aniden yıkılması bir kitabın,
Ayrıntılı araştırmaların akabinde başucumda,
Bir tesadüf eseri bulunan daima,
Düğmesi abajurun.

Yeni bir eli de yok hiç kimsenin,
Kontrol edecek, farklı bir eli,
Ne bir abajur, tutuşturacak içine olanca nuru,
Ne bağlayacağımız kirpik uçlarımıza,
Ne bir dağ kenarı ne de mavi bir sema.