Ab-ı Revan Şiiri - Nimet Öner

AB-I REVAN

Ey ömrümün efendisi!
Bir kere görmek bile yeter seni sevmeye.
Her an gözlerimden geçişlerini demiyorum bile...

Kahve karası gözlerini kapatsan bile, 
Kirpiklerin vuruyor yüreğime.
Bakışlarının bakışlarıma değmesini demiyorum  bile…

Yüreğimin zarından diktiğim elbisenin, 
Tek bir düğmesinin iliklenmesi bile  yeter seni sevmeye.

Üzerine uymasını demiyorum bile…

Yalnızlığımı-gurbetliğimi anlayıp ıslak bir caddede,
Yanıma sokuluşun bile  dünyaya bedel.
Hoş geldin deyişini demiyorum bile…

Üşüyen ellerimi alıp o sıcak ellerine,
Üşümüşsün, demen bile  yeter seni sevmeye.
Hohlayarak ısıtmanı demiyorum bile…

Karanlıklar içerisinde, bir ışık hüzmesi gibi,
Karşıma çıkman bile yeter seni sevmeye.
Ellerindeki gülleri demiyorum bile…

Arkandan bakarken uzun uzun,

Aniden yüzünü çevirmen  bile  yeter seni sevmeye.
Dönüp   gelişini demiyorum bile…

Bir akşam vakti güneş grup demindeyken,
Çalınmadan açtığım kapıda sen duruyorsan,  
Ve bir anda kokun doluyorsa  içeriye,
Sesinin rengi  bile  yeter nefesimi kesmeye. 
Bir ömür kalışını  düşünemiyorum bile…

 Nimet Öner

17/01/2014 VAN

Kıymetli şairim Yavuz Bey'in ab ı revan şiirine yazdığı Nazire; çok teşekkür ederim kıymetli şairim yüreğine kalemine sağlık.

Ab-ı Revan

Ey yerdeki ve gökteki maviliklerin sultanı!
Değil bir, bin ömür geçsede doymam seni sevmeye.
Her bir anında sana aşık oluşumu demiyorum bile.

O zeytin gözlerinle her baktığında gözlerime.
Gönderdiğin oklar saplanır yüreğime.
Elin elimdeyken durduğumuz zamanı demiyorum bile.

Ruhundan parçalar katarak diktiğin gömleği.
Giymem için bana sunman bile şereflerin en yücesi.
Hiç çıkarmayacak oluşumu demiyorum bile.

Kaybolmuş ve çaresiz kalmışken sen o ıslak cadde'de.
Yanına gelebilmek bile dünyaya bedel.
Hoşbuldum deyişini demiyorum bile.

Yalnızlıktan üşümüş yüreğimi alıp o sıcacık yüreğine.
Gel, gir demen bile yeter seni sevmeye.
Benim için çarpmasını demiyorum bile.

Umutsuzluğa düşmüş bu ruh ve bedene.
Bir güneş gibi doğman bile yeter seni sevmeye.
Verdiğim gülleri uzun uzun koklamanı demiyorum bile.

O ayrılık anı gelip çattığında ve adımlar senden uzaklaşırken.
Bir den ismimi haykırman bile yeter seni sevmeye.
Dönüp sana sımsıkı sarılışımı demiyorum bile.

Bir gece vakti ayışığı yırtarken karanlıkları.
Evinin önüne gelmişsem ve sen o an açmışsan kapını.
Hızlıca boynuma atılman bile yeter
Kalbimin göğsümden dışarı fırlamasına.
Seninle geçecek bir ömür nasıl olur? Düşünemiyorum bile.

Yavuz Erdin