Sen Furkan'sın | Huseynî Vera

Sen ölmedin.
Yirmi dört yaşındasın,
Gençliğin hüzün bulutlu baharındasın.
Kudüs’ün sevdasında, Gazze’nin umudundasın. Kimsesizlerin kucak dolu hayallerinde,
Yetimlerin mahzun gülüşündesin.
Sen Furkan’sın.

Bir Duha nidasıyla Furkan’ı yetimlerle en güzel yaşayansın.
Sen vefayı yaşayan en güzel sedasın.
Ölmedin demiyorum...
Sen Ekim’in dökülen yapraklarına bir umut, Huseynî bir sevdasın.
Ölmedin demiyorum amma,
Sen Halep’te yetim çocuğun gözyaşında yeşeren bir dâvâsın.

Suriye’nin yalnızlığına sahip,
Rabia’ya yoldaş,
Türkiye’de Furkan,
Sen 15 Temmuz’da cansın.
Sen dosta en güzel cansın.
Sen İbrahimî bir yiğitlik, cihad meydanında Erdoğan bir er, zulme Seyfullah,
Sen Huzeyfe varlığıyla Resûl’e yoldaşsın.
Sen Huseynî bir dost ile Huseyn’e arkadaşsın.

Acıyan düşüncelere Selim, teslimiyetin adı aslında sensin.
Basrî bir tavırla Fadl’ın adı Fadile’nin Can’ı yine sensin.
Ve Emir’in gülüşünde doğan her kuşun cıvıltısı yine sensin.

Ölmedin demiyorum amma,
Sen yetimlerin gülüşünde en güzel intizar, yalnızlığın bağrında en güzel varlıksın.

Yokluğunda yetim kalan mahzun bakışlarda yaşa yiğidim!
Sen yaşa ey can!
Sen yetimin, sen yoksulun en güzel tebessümüsün.

Başlarını okşadığın yetimler hürmetine, yetim Peygamber’e komşu olasın!
Ruhun Şad, Mekânın Cennet Olsun!..

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.