Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Anne sözünü duyduğumda akan sulkar duruyor birden. Bu özlem dünyanın en büyük en derin sevgisi içindir. Bir ömür veriri, bir can veriri bize.... gidişi sonsuz gidiştir.... acısı çöreklenir içimize..... özel antolojimde... tam puan ve başarı aileklerimle... Annenizin mekanı cennet olsun.... Talat Semiz.
Anneme
Özledim seni
Anam... Anam...
Gelin anam...
Burnumdan gitmez kokun,
rüzgarın dolar içime;
eser yelin anam...
Göçtün gittin...
Anam... Anam...
gelin anam...
Silinmez kulağımdan
ninniler söyleyen,
tatlı dilin anam...
Şimdi nerdesin?
Anam... Anam...
gelin anam...
Sarmıyor kolların beni,
saçlarımı okşamıyor
kınalı elin anam...
............Talat Semiz
bu kadar çok şiir yazmayı nasıl başarıyorsunu,,,her zaman öyle ilhamlı bir hllemi dolaşıyorsunuz yoksa oturdunuz mu yazmaya mı başlıyorsunuz,birçok şiiriniz güzel ama şair SUSKUN dur bazen...sevgilerle
ANNEM DEDİM ...HARİKA DİZELER YÜREĞEN SAĞLIK KUTLUYORUM TAM PUAN.
Anneyi anlatacak böyle güzel bir şir daha olamaz kanısındayım.Anneler Cennetin tapularıdır.Kıymetleri pahayla biçilemez.Yüreğinize sağlık.
Annelerin yerini kimse dolduramaz. Yüreğinize sağlık.
Bazen çokmu duygusalım dediğim anlar oluyor ama demekki başklarıda varmış diyip rahatladığı bir şiir tebrik ederim
Geceler uzun annem geceler katran kara
Annem diye sarıldım taşına toprağına
Öpücükler bıraktım çimine yaprağına
Topraktan çimlerine tutunarak gel annem
yağmur taneleriyle yağ yüreğime gel annem gelemezkiiii:((((((((
tebriklerr
Geceler uzun annem geceler katran kara
Annem diye sarıldım taşına toprağına
Öpücükler bıraktım çimine yaprağına
Topraktan çimlerine tutunarak gel ann
----------------
Çok beğenilerim ve takdirlrim sonsuz...Gönlünüze
sağlık efendim...
Çevreme baktığımda annesini azarlayan,annesine kızan,küsen insanlar görüyorum ve çok üzülüyorum.Aslında annenin kutsallığının ne demek olduğunu bir anlayabilseler çok pişman olacaklar.Her ne kadar şiiriniz bizleri biraz hüzünlendirdi isede,keyifle okuduk.Kaleminiz daim olsun efendim,yüreğinize sağlık.
Anne sevgisini mısra mısra kelime kelime işleyen güzel bir şiir.Ancak son kıtada ki'Neden bizi ayırdı,bu zalim hain kader'mısrası keşke olasaydı diye düşündüm.Çünki şairler bana göre aynı zamanda inançlı ve ihlaslı insanlar oluyorlar ve kadere de rıza gösteriyorlar.Ki bu bizim aynı zamanda da inancımızın gereği...Şiirlerimizde de bu samimi inancımızı yansıtmalıyız dye düşünüyorum...Selamlar,sevgi ve saygılar...
Bu şiir ile ilgili 55 tane yorum bulunmakta