A. Sınıf Tiyatrosu Kısa Oyunlar 01 Ayakk ...

A. Sınıf Tiyatrosu Kısa Oyunlar: 01

Ayakkabının Tekini Ne Zaman Atacaksın?
Yazan: Fevzi Günenç

BU OYUNDA KİMLER VAR?

1. YOLCU
ANNE
BABA
2. YOLCU

1. YOLCU: (Çevresine bakınır) Hım… Hiç de fena bir otel değilmiş burası. Verdiğim paraya değecek. (Sahnede gezinir, bir kapıyı açar.) Baksana, banyosu bile var.
ANNE (Sesi) Oğlum, bir duş al, rahatlarsın.
1. YOLCU: Ah anne! Kocaman adam oldum, nasihatlerin hala çıkmıyor kulağımdan. Gerçekten bir duş alsa mı acaba?
BABA: (Sesi alaycı) Yatıp uyumana bak evlat. Bu dünyaya duş almak için mi geldik(!)
1. YOLCU: Ah baba! Sen de hep dalga geçersin benimle. Ama kusura bakmayın duş alacak halim kalmadı. (Sallanarak gezinip üstündekileri çıkartır, sağa sola savurur.)
ANNE (Sesi) Oğlum! Sen büyümeyecek misin hiç? Neden üstündekileri oraya buraya atıyorsun? Buraya o askıyı niçin koymuşlar?
1. YOLCU: Tamam anne, tamam… Yarın toplarım… (Esner) Ooof of! Amma uzun sürdü bu yolculuk ha…
BABA: Biz zamanında aynı yolu iki gün iki gecede alırdık da yine de yorgunluktan sızlanmazdık.
1. YOLCU: Çok yorulmuşum, çok… Kendimi yatağa atıvereyim. O zaman başımda davul çalsalar uyanmam. (Yatağa girmeye yeltenir.)
ANNE (Sesi) Pantolonla mı yatacaksın oğlum?
1. YOLCU: Sahi… (Karyolanın üstüne oturur, uykulu uykulu ayakkabılarını çıkartmadan pantolonu çıkartmaya çalışır.) Bu gece ne oldu bu pantolona? Ayağımdan bir türlü çıkmıyor. (Pantolonu güç bela çıkartır; altında uzun don vardır. Sağa sola bakınır.) Uzun don giydiğimi gören yok ya…
BABA: Neden uzun don giyiyorsun oğlum?
1. YOLCU: Aman baba! Hanginizi dinleyeceğimi şaşırdım. Annem uzun don giy oğlum, üşütürsün der; sen niçin giydiğimi sorarsın.
ANNE (Sesi) Ama ben bunu kış ayları için söylemiştim oğlum.
1. YOLCU: Yazı kışı mı kaldı anne? Havalar öyle dengesiz ki. Bir bakıyorsun ağustos sıcağı, bir bakıyorsun Mart ayazı. (Yatağa girmeye yeniden yeltenir.)
BABA: (Sert) Ayakkabıyla mı yatacaksın?
1. YOLCU: Sahi, ayakkabımı çıkartmayı unuttum. Şunları çıkartayım da yatağa gireyim artık. (Ayakkabısının tekini çıkartıp atar.)

AYAKKABI GÜRÜLTÜLÜ SES ÇIKARTIR.

BABA: (Sesi) Ne yaptın!
1. YOLCU: Eyvah! Amma gütültü çıktı ha! Odaların tabanını tahtadan yapacak ne vardı? Umarım alttaki odada kimse yoktur.
ANNE (Sesi) Ya varsa?
1. YOLCU: İşte o zaman yandık.
BABA: (Sesi) Adamın uykusunu kaçırdın belki de…
1. YOLCU: Ayakkabımın ikinci tekini yavaşça yere bırakıvereyim bari. (Ayakkabısının ikincisini yavaşça yere bırakır.)
ANNE (Sesi) Neyse… Haydi yat da dinlen artık oğlum. İyi geceler.
1. YOLCU: İyi geceler anne.
BABA: (Sesi) İyi geceler oğlum.
1. YOLCU: İyi geceler baba. (Yatağa girer, horultuyla uyumaya başlar)

KAPI VURLUR.

2. YOLCU: (Sesi) İçeride kimse yok mu?
1. YOLCU: (Gürültüyle horlar.)
2. YOLCU: Horlaman buradan duyuluyor. İçerdesin, biliyorum. Aç kapıyı.
1. YOLCU: (Gürültüyle horlar.)
2. YOLCU: Aç kapıyı diyorum, yoksa kırar girerim.
1. YOLCU: (Gürültüyle horlar.)
2. YOLCU: Aaa! Kapı açıkmış zaten. (Girer, kapıdan) Hey, yolcu uyan!
1. YOLCU: (Gürültüyle horlar.)
2. YOLCU: (Bağırır) Uyan diyorum sana!
1. YOLCU: (Gürültüyle horlar.)
2. YOLCU: (Kapıda bekler, bağırır.) Uyansana be adam! (Yanına yaklaşır, onu dürter.) Sana uyan diyorum. Uyan uyan!
1. YOLCU: (Gürültüyle horlamayı sürdürür.)
2. YOLCU: (Kulağına eğilir.) Uyan uyan! .. Yerden ayakkabıyı alır) Uyan da bu ayakkabı kimin, söyle!
1. YOLCU: (Gürültüyle horlamayı sürdürür.)
2. YOLCU: Ben seni uyandırmayı bilirim. (Elindeki ayakkabıyla çıkar.)
1. YOLCU: (Sayıklar) Git anne başımdan. Uykumu kaçırıyorsun.
ANNE: (Sesi) Başında duran kim ayol…
1. YOLCU: Yorganımı düzelteceksin biliyorum ama bu da uykumu kaçırıyor.
BABA: (Sesi) Annene karşı nasıl konuşuyorsun hayırsız!
2. YOLCU: Dev kadar adam oldum hala çocukmuşum gibi davranıyorsunuz bana.
ANNE: (Sesi) Anne babalar için çocukları her zaman çocuktur yavrum.
1. YOLCU: Rüyalarımda olsun rahat bırakın bari beni. N’olur! ..
BABA: (Sesi) Gel hanım gel, çıkalım. İyilik yaramaz buna.
ANNE: (Sesi) Yavrum, izin ver üstünü kapatayım.
1. YOLCU: Yapma anne! ..

KISA BİR ARA

2. YOLCU: (Omzundaki davulu 1. Yolcunun ayakkabısıyla çalarak girer.) Uyan yolcu uyan! Şimdi de uyanma da göreyim seni. (Yanına giderek davulu kulağının dibinde sinirli sinirli şarkı söyleyerek çalar.) Uykuda mısın, sevgili yarim; uyaaan! ..
1. YOLCU: Ne oluyor burada! Bu davul sesi ne! Yatağında hızla doğrulur? Sen de kimsin?
2. YOLCU: Alt odada yatan bir yolcuyum.
1. YOLCU: Niçin davul çalıyorsun odamda?
2. YOLCU: Seni uyandırmak için.
1. YOLCU: İnsan böyle mi uyandırılır? Seslenmen yeterdi.
2. YOLCU: Yetmedi. Gök gürler gibi horluyordun…
1. YOLCU: Doğru… Biraz horlarım… İyi ama uyandırıp ne yapacaksın beni?
2. YOLCU: Hesap soracağım.
1. YOLCU: Ne hesabı? Ben hesabımı otelciye ödedim.
2. YOLCU: O hesap değil, uykumun hesabı.
1. YOLCU: Anlayamadım.
2. YOLCU: Öyleyse anlatayım. Kulağını dört aç. Demin ayakkabını çıkartıp gürültüyle yere atmadın mı?
1. YOLCU: (Mahcup) Ha… Evet, attım. Doğrusu dikkatsizlik ettim. Özür dilerim.
2. YOLCU: Tamam, onu anladık da, ayakkabının ikinci teki nerede?
1. YOLCU: Yerde…
2. YOLCU: Hayır, artık yerde değil, elimde.
1. YOLCU: Elinde ne işi var onun?
2. YOLCU: Davul çalmak için çomak yerine kullandım.
1. YOLCU: Çattık belaya.
2. YOLCU: Hadi birinciyi anladık, dikkatsizlik ederek attın. Peki, ikinciyi neden atmadın?
1. YOLCU: Birinciyi atınca hatamı anladım da ondan.
2. YOLCU: Ben senin hatanı anladığını nereden bileyim? Bir saatten beri ikinci teki ne zaman atacak diye bekliyorum. Bu yüzden uykum kaçtı. Zaten zorla uyuyan bir adamım. Beni delirttin!
1. YOLCU: Pardon…
2. YOLCU: Padon çıktı çıkalı… diye bir söz var ya hadi söylemeyeyim.
1. YOLCU: Söyle söyle…
2. YOLCU: Pardon çıktı çıkalı senin gibi salatalıklar çoğaldı.
1. YOLCU: Daha kabacasını söyle. Bunu hak ettim.
2. YOLCU: (Siniri yatışır) Canııım, ne kadar hassas bir insanmışsın. Beni mahcup ettin. (Omzundaki davulu çıkarıp yere bırakır. Elindeki ayakkabıyı atar.) İşe, bak, aniden uykum geldi. Aşağıya ininceye kadar kaçar şimdi bu. Sen şöyle biraz yer açsana bana.
1. YOLCU: (Şaşkın, yana çekilir.)
2. YOLCU: (Yanına ilişir.) Işığı da kapat. Aydınlıkta uyuyamam.
1. YOLCU: (Yanındaki etajerin düğmesine basarak ışığı söndürür.)
2. YOLCU: (Horlamaya başlar.)
1. YOLCU: (Karanlıkta söylenir.) Bu sefer de o horlamaya başladı. Ah benim beyinsiz başım. Dikkatsizliğim başıma neler açtı… Bir deliyle aynı yatakta yatmak zorunda kaldım. Uyuyabilirsen uyu artık…
2. YOLCU: (Horlar.)
1. YOLCU: (Seslenir) Anne! .. Lütfen üstümü örter misin? Bu adam yorganın tamamını çekti. Üstüm açık kaldı!

BİTTİ

YAZARIN NOTU:
Oyunun değerlendirilmek istenmesi halinde bilgilendirilmeyi rica ediyorum.
Telefon: 0505 553 47 44
FEVZİ GÜNENÇ