A‘mâ Şiiri - Gökmen Yılmaz Erdem

A‘MÂ

Bir gece çıkıverdi karanlıktan.
şaşkınlıktan etrafı seyretti,
göz gözü göremediği
üzüm bağların
yanında buldu kendini.
gözlerini ovaladı
değişen birşey olmadı.
adımladı
boy boy yükselen
buğday başakların ortasından.
uçsuz bucaksız
araziden uzaklaştıkça
empati kurduğu
hayvanlar
çiçekler
gelincikler
papatyalar selamladı onu.
kaç zaman oldu bilemedi
geçiverdi,
kesik mavi çizgide
kıvrıla kıvrıla akan
ırmak kenarında
irili ufaklı
binlerce süt beyaz
çiçeklerin arasından.
bir çift damla
titreyen ellerine düşerken
âdeta ince bir tebessüm
dudağın kenarına yerleşti.
umutların beslediği
rüya çok sürmedi.
en korktuğu,
en çok kaçtığı şey
başına geldi
karanlık bir fanusta
yine buldu kendisini.
bir mum aradı bulamadı
içindeki ışık
yetse, yetmezse de
ne eli tutabilecek sevgili,
ne de gece yarısı
aranacak bir dost bulamadı.
elini uzatamadı
neye dokunacağını
nereye basacağını bilemedi.
aydınlıkla karanlık,
hayatla ölüm arasında
sıcaklığını hissettiği
y a ş a m onu almadan
gözbebeklerine
duran beyaza tutundu
kalp gözünü açık tutarak.

Aksaray/20/09/2022

Gökmen Yılmaz Erdem

Esenlik ve barış dileğiyle. ❤️🧏‍♂️