Ve kadınla elele, koltuğa yürüdüler,
Bunla beraber bir de, niyeti sürüdüler,
Oturdular koltuğun, yakın bir kenarına,
Bakışlar dokunmuştu, yüreklerin nârına.
Önce kısa bir süre, sessizce bakıştılar,
Sanki yürekte açan, en güzel nakıştılar,
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
