A.
_ Yüzeye çıkıp güneş görmeye ihtiyacı vardı artık, zamanlar önce delik açarak buzun içinden sulara atlayan sinirli tabiatlı fok balığının baharda. (Mevsimler demek böyle geçiyor; güneş ve su, su ve güneş.)
_ (Dünya çadırı burası olmalı. Bezi aralayıp dışarı bakıyorum. Kesif ışın, yakın çevremdeki sıkı bukarörtüsü yüzeyinden gözbebeklerime doluşuyor. Büyüyor ve küçülüyor olmalı şimdi, o gözbebeklerine nüfuz etmiş yarıklar vardır ya, onlar. Çıkıyorum dışarı. Az uzak bir merhalede; burası, tabiatı gibi bembeyaz bir kutup ayısı görüyorum.) Kutup ayısı insan yavrusu yürüyüşü’nde; emeklerken, yeğincesine yoğun kar’ın üzerinde.
_ Buraların yerlisi, önce koklayan sonra da ne zaman harekete geçeceğini bilen, profesyonel bir fok avcısı yaklaşmış bir zaman önce, avlanmak üzre. Evine ekmek götürmek kavgasında olmalıdır, ve çocuklarına ve eşine. Ama fok ona saldırmış, ve öldürmüş her nasılsa. Duyunca hayli şaşırtmıştı hikayesi. Kaç zaman sonra bulmuşlar fokun açtığı delikten düşen cesedini, taşlaşmış bir halde çıkartılan onun ocesedini.
_ Yorulmayı aklından silmiş tilkiler şahit olurdu çadıra demin balık tutma dönüşü giren bazı adamların o çadırdan geri çıkışına: Kurutmaya çalışacaklar, tuttukları balıkları –çürümemesi için, aslında mideye indirmek için.
_ Yemeğini anne ve yavru ayıyla paylaşmayı pek istemeyen, şudeminki erkek kutup ayısı silkiniyor kutup güneşinin olanca görkemli parıldayan ışınları altınca: Yerden seken ışınlar her yeri aydınlatıyor. Bencil, erkek ayı; bir yandan da, nasılsa, gururlu, vakur bir pozda.
_Kendini savunan buzul düşü gibi, yaşamaya çalışan birkaç zekasız ama avlanma içgüdülü.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
