03.06.15 (CUMA)
Bu akşam acılar üst üste. Önce bir yavru kedinin ezilmesine tanık oldum, cız etti yüreğim. Sonra tv haberlerinde bir kadının maganda kurşunuyla öldürülüşüne canlı canlı tanıklık ettim. Bu iki sahne beni derinden yaraladı.
Duygusalım evet. Ama bu kadar duygusallığa yer vermeyen bence insan bile değildir. Kayınbiradere göre normaldi her şey. Yapacak bir şey yoktu. Bense o iki ayağını teker altında ezilmiş yavru kedinin acı çekmesine odaklanmıştım. Keşke ölseydi de bu acıları çekmeseydi dedim kendi kendime. Bu adam nasıl bu kadar hissiz olabilirdi. Sık sık kahkahalar atan bu adama şaşıyorum.
Kızıma ilendim akşam aramıyorsun diye. O da duygusala bağladı hemen. Kocasıyla tartışmış. O da aradı beni. Hastanedeymişler. Yasemin’in tansiyonu düşmüş. Görücüleri gelecekmiş. Kandil gecesi aranmamak etkiliyor beni. Dünürün ertesi gün de olsa araması bile olumlu izler bırakıyor bende.
Demek ki sıla i rahim ne kadar önemli. Telefonla aramak yahut mesaj yoluyla da olsa hatırı sorulmak. Hocamı aradım telefonla ben de. Hanımı çıktı. Beni tanıyor besbelli. Konuşmasından anlıyorum bunu. Hoca’nın bir sürü hastalığı varmış. Sayıp bitiremiyor. Dua istiyor. Daha önce aramadığıma hayıflanıyorum. Geri doğru dönüyor yaptığım çiğlikleri hatırlıyorum. Kandil geceleri annemi, babamı aramadığım için üzülüyorum bayramları es geçtiğim bayramlaşmalara yazıklanıyorum.
Andıkça
Ne zaman seni düşünsem içim ürperir,
