Onu ilk olarak “Kara Tren” türküsüyle tanımıştım. Sonra birbirinden güzel ve anlamlı diğer türküleri geldi. Bizleri köklerimize doğru, uzun ve kimi zaman da çileli bir yolculuğa çıkaran içli bir sesi vardı.
Özhan Eren’den söz ediyorum. Sarıkamış Türküsü’nü anımsayanlar olacaktır mutlaka.
'Sarıkamış üstünde kar
kar altında Mehmet yatar
gülüm donmuş, kara dönmüş
gören sanmış yarini sarar
kimi Yemen kimi Harput
üzerinde ince çaput
avut yiğit, gönlün avut
yar sarmazsa Mevla’m sarar'
diyen biri…
Nereden geldim şimdi Sarıkamış’a?
Birkaç gün önce Sarıkamış yöresinin Milli Park ilan edildiğini okudum. Sonra Çanakkale düştü aklıma. Hani şu iyileştirme ve düzenleme çalışmalarının, AB ülkeleriyle yaptığımız anlaşmalar(!) gereği aniden durdurulduğu Çanakkale şehitliği…
Tarihi miraslarıymış. Biz dokunamazmışız!
Sakın ola Sarıkamış’ı da kuzeydeki dostlarımız özel ilgi alanlarına dahil etmeye kalkışmasınlar!
Herhalde ben yine anlamadım. “Gözlerim kör oldu, basiretim bağlandı” desem bile, belagatim yerli yerinde duruyor halen. İyi-kötü meramımı anlatırım zahir!
İşgalci kuvvetlerin tarihi mirası mı olurmuş?
Biz de bir tarihte Viyana kapılarına dayanmıştık diye hatırlıyorum. Yeryüzünün bu yanında kapısına dayanmadığımız öyle az yer kalmıştı ki… Az şehit bırakmadık oralarda.
Anzak’lardan, şundan bundan ne eksiğimiz var? “Ölüm hak, miras helal” diyor atalarımız. Oralar da bizim karar verme alanımız olmalı o halde…
Neyse sadede dönelim. Tarihe biraz daha yakından bakmak lazım diye düşünüyorum. Hani bize Sarıkamış’ı anlatırken, “bir gecede, tek kurşun atmaksızın, donarak ölen 90 bin asker”den söz etmişlerdi ya, aslında hiç de öyle değilmiş. Aslanlar gibi dövüşmüşler. Hem de incecik kılıklarıyla; mühimmatsız, teçhizatsız, gıdasız, sağlık hizmetlerinden yoksun ama kocaman yürekleriyle göz kırpmadan vatan için ölüme yürümüşler. Karşılarında güçlü Rus ordusu ve içeride onun arkadan vuran işbirlikçileri varken…
Sarıkamış’ı anlamak, bunu izleyen tarihi gelişmelere de ışık tutacaktır.
“külli cümleleri hayatın
ölümden geçer
ölürüz biz kendimiz için...”
demiştim hatırlarsanız….
Nitekim ölmüşüz de!
Özhan Eren, bu konuda epeyce bir emek vererek “Sarıkamış’a Giden Yol” adlı bir kitap yazmış. Sarıkamış’la ilgili başka kitaplar da buldum. İşte tam orada; Sarıkamış ve Allahüekber Dağlarında yazılmış bir destanımız var bizim. Bundan 90 yıl önce, dondurucu bir Aralık gününde başlayan ve bugün bin rahmetle andığımız 90 bin askerimizin şahadete ermesiyle son bulan acıklı bir destan.
Defin merkezi ise KAR!
KAR hikayeleri hep birbirine benzemez! Bu da böylesi işte...
Kar’ın da kendine göre, ruha yansıyan bir rengi vardır.
Özhan Eren’in kar hikayesinin rengi ise vatan toprağına benziyor!
(22 Aralık 2005)
Naime ErlaçinKayıt Tarihi : 22.12.2005 12:44:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
KAR hikayeleri hep birbirine benzemez! Bu da böylesi işte...
Kar’ın da kendine göre, ruha yansıyan bir rengi vardır.
Özhan Eren’in kar hikayesinin rengi ise vatan toprağına benziyor!
Selam duruyorum böylesine duygulu ve duyarlı yüreğe.
Sarıkamış'ı ve Çanakkale'yi, Dumlupınar'ı iyi bilmeyen b,r nesilden gelecek nasıl beklenecek.
Sadece gözyaşı değil ama iyi anlayıp dinleyerek ve doğru öğrenerek geleceğe ışık tutmak.
herhalde böylesine bir ibretlik destanın da aziz milletimize verdiği herşeyi bilmek gerek.
Tebrikler duyarlı ve duygulu yüreğinize efendim.
Saygılarımla.
Çözüldüğü zaman gör curcunayı.
Metrisin içinde tetikte eller,
Meçhul senelerden bir nisan ayı,
Teşekkürler
GÜYA 'SOYLARINI' KIRMIŞIZ...BİR DİĞERLERİ İSE BU VATANIN PASTASINDAN 'PAY' İSTİYOR.
'Bayrakları bayrak yapan, üstündeki kandır
Toprak, uğrunda ölen varsa vatandır.'
Bu topraklar ki vatanımız üzerinde oynanan oyunlara geçt vermeyecek nice Nene Hatunlar var...eli kalem tutan ...yüreği vatan için çarpan...sevgi ve dostlukla değerli şaire.
TÜM YORUMLAR (9)