884-Said Nursi Ayrılır Her Şey Yas’ta Kalır

Hava yağmurlu sema bile ağlıyor
Üstad ebediyen Isparta’dan ayrılıyor

Çok kalın bir perde olmuştu bulutlar
Gelmiyordu Güneşten nurani ışıklar

Gökyüzü üzüntüsünden giymişti karaları
Semavat döküyordu sanki gözyaşlarını

Bulutlar matem havasında sim siyahtı
Isparta’da çıt yok, yas tutuyordu kuşları

Çok kederli Türkiye’nin manevi havası
Bunu hissediyordu İslam âleminin evliyası

Umum ehli imanın pek kasvetli kalbi
İçi içine sığmıyor sıkıntılı Nur talebeleri

Bırakmış toprak kendini yağmur suyuna
Sel oldu aktı hızla üstada edecekti veda

Boynunu bükmüş o güzelim gül fideleri
Bu halde nasıl açacak Isparta’nın çiçekleri

Rahmet ayında, üstad uğurlandı rahmetle
Tek teselli buydu, razı olunmalıydı kadere

Borborunbekir