8.30 Treni Şiiri - Yusuf Özdumanlar

Saat bilinmez vadilerde kör bir kuyu.
Bavula sığmayan dünlere hoşçakal rüzgarı vuruyor.
Ekmek arasında yorgun bedenin zuhuru,
Bugün yaprakların mevsimi çok iyi bildiği bir ay.
Herkes yolcudur bugün herkesin gönlünde.
Sigarasını yakan adamın meyus tedirginliğinde,
İstasyon mahallesinin çocukları haylazlık kokuyor.
Bir gün insanı kaç geceye,
Bir adım insanı ne kadar uzağa götürebilir ?
Kalabalıkta boğulan sözler bize öğretiyor.
Kara tren gurbetin siyah gömleğinde çizgi,
Yüzlerce çizgi içinde derince yara,
Uyanık akıllarda sezgi,
Cebimde titreyen madeni para.

Saat 8.30
Aklımda binlerce soru uykusuz kaldı dünden.
Ümitsiz ruhlarla dolu er meydanında,
Bir bekleneni bekliyor binlerce bekleyen.
Simit yiyen yaşlı adamın umursamazlığında,
Meşhur gri bulutlar geliyor bizi uğurlamaya.
Bir adım insanı ne kadar uzağa götürebilir,
Birbirine karışan sevgiler bize öğretiyor.
Ve sonunda kıvrılan raylar üzerinde giderken,
Ne kadar sarsılabilirse tren ve insan,
Günler de bir o kadar sarsıyor,
Mevsimlere tutunmamışsan.

Saat bilinmez vadilerde sahra,
Saat yolcu trenlerinde buğulu bir ayna,
İç çekiyor çocuklar ayazda titrerken,
Göz göze geliyorum etrafımda ki yalnızlıklarla.
Gecelerin tadı ay ışığının dostluğunda yansıyor.
Bütün ışıkların yalnızlığında şiirler yazan,
Bir şairin edasıyla içimi okşuyor.
Bu gidiş bizleri hapsediyor gurbete,
Gurbetin tek kapılı hapishanesinde.
Bu tren bilinmez vadilerde ki baharı,
Misafir ediyor hanesinde.