Yıllık izine ayırdım senden kalan anıları.
7/24 açıktır gözlerini düşlemek...
Ve hiç bir zaman emekliye ayrılmayacak düşlerim.
En zor meslek bu olsa gerek.
Nefesini içime çekmek,
Malulen emekliye ayırıyordu ruhumu!
Ve ben en çok teninde mesailerin uzamasını seviyordum.
Kendime huzur evi sessizliğinde bir hayal kuruyorum.
Bu aşkın içinden çıkmak için,
Yaşımın dolmasını bekliyorum…
Şimdiler de ne kadar da yalnız aynadaki suretim.
Ne anneme benziyorum ne babama…
Dokunsam kırılacak ayna!
Hiç kimseye benzemiyor bu günlerde kimsesizliğim…
Kayıt Tarihi : 15.4.2010 21:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!