6 Şubat Depremi Ağıdı Şiiri - İbrahim Pa ...

Buz gibi havada, sıcacık evlerinde uyurlarken,
Aniden yakaladı gürültülü, korkunç bir deprem.
Yıkıldı ardı ardına binalar, kağıttan kuleler gibi,
Parladı gök, kükredi öfkeyle yerin dibi.
Raylar büküldü, dağlar ayrıldı, yerler yarıldı,
Türk milletinin acısı gözyaşıyla karıldı.
Betonla karışık kar yağarken üzerlerine,
Kıyamet acısına benzer bir ateş düştü ciğerlerine.
Her yerde çığlıklar, inlemeler, feryatlar,
Birer birer kaybedildi aranırken enkaz altında hayatlar.
Yanan yüreklerin ateşini söndürmekten acizken kışın ayazı,
Kan ve gözyaşlarına boyandı yeryüzünün beyazı.
Acılar Anadolu'ya sığmazken ikinci kez üfürüldü sûra,
Ve bir kıyamet daha koptu, açıldı kapanmaz bir yara.
Analar kuzusuz, yavrular babasız, canlar canansız kaldı,
Acı görmekten yorulan gözler uzaklara daldı.
Kırıldı pistler, kapandı geçitler, yarıldı yollar,
Ulaşamadı yurdun dört bir yanından uzanan kollar.
Tırnaklarıyla kazdılar enkazları, kanadı elleri,
Feryat etmekten konuşamaz oldu dilleri.
Her geçen gün kesildi enkazlardan gelen sesler,
Bir bir verildi kurtarılmayı bekleyen son nefesler.
Bir baba tutup bırakamadı ölen kızının elini,
Dinlemedi ölüm ne bebeği, ne de gelini.
Sahipsiz bebeklerin alnına "enkaz" yazıldı,
Tarlalara onbinlerce mezar kazıldı.
Nice canlar verildi, nice hayatlar soldu,
6 Şubat Türkiye'nin kanayan yarası oldu.