5-Tren Bornova Yönüne Gitmez

oradaydık ikimiz
etrafımız yoktu
bozulmuştu beklemeler
boşluklarımıza sokulmuştuk
bir nefes, esmeyen rüzgar
demirin muzip iletkenliği
bizi buluşturuyordu
birbirimizi alnımızdaki lekeden tanıyorduk
artık ne tren bornovaya gidiyordu
ne de biz o çocuk ve özgür bakışlara sahiptik
fakat kadın hala trendeydi
ve tüm o otomatik ve yürüyen insanlar
otomatik ve yürüyen merdivenlerdeydiler
hala yakışık almıyordu
bir hızlı trenin şiirde tekrarlanması
ama hala trenle ilgili değildi bu
omzundan omzuma akıyordu kapkara saçların
bakışmak hayli zordu o dakikalar
mutlak bir görüşmeyi reddediyordu gözlerin
onlarca gardiyan dikizliyordu bizi
göz göze gelmek için kıyametler kolluyordum
oysa bir tren, başka bir trenle karşılaşmıyordu hiç
tüm o otomatik kapıların
ve yürüyen merdivenlerin
ve otomatik insanların
ve yürüyenlerin arasında
yarım kalan bir aşkı tüketiyorduk biz
bakışlarımız boşlukta daireler çiziyordu
daireler boşlukta sevişiyordu
çünkü daireler
boşlukta
görünmüyordu
alnımızdaki lekeler gibi
bütün bir toplumu aldatıyorduk
onlar göz kırparken biz yaşıyorduk
giderek yaklaşıyordu demirdeki ısı
karnımızda o eski trenden tanıdık sancı
bir hayal, yitirilmiş çokça rüya
ve çantalarımıza yamadığımız onca acı
ve tren bornovayı aşıyordu
sen bornovayı aşıyordun
ve ben bornovada hala o muhim soruyu soruyordum
sen hala kime gidiyordun