10 Anne Şiiri - Mehmet Hanifi Ekici

Mavi gök altında doğdum
Önce sütünü emdim anne
Ve ellerinle pişirdiğin
tandır ekmeğini...
Köyümün havasını
Kırları sevdim...
Saçlarımı okşayan
Safça ellerini, ninilerini anne

Sevgiyi, merhameti,
Senden öğrendim.
Mavi gök altında
İnsanlığı öğrendim
İnsanı İnsan bildim,
Ne şahtım,
Ne kral...
Ne de özendim
Geçindim...

Beni gözetleyen sen,
Bir de mavi gök.
Karşılıksız sevdim,
Özenmedim,
Meyveyi dalında,
Gülü kokusunda,
çiçeği renginde,Sevdim...

Sıkmadım,
Silkmedim...
Oysa ki...
Denizler sahte mavi
Okyanuslar kirli...
Balığını bile sevmedim
Kokusunu, suyunu...

Sevgi tohumunu
Sen serptin yüreğime
Nefrete rağmen,
Çirkine inat...
Güzelleştirdin,
Sen saldıkça salıncakları,
ben daha çok sevdim,
Mavi göğün,
Sicim havasını...

Köyümün çimenini,
Harmanda oynamayı
Zaloğlunun masalını...
Koşmayı hep koşmayı
Öteye geçmeyi sevdim...

Gökteki yıldızları sevdim
Onlar uzaktı, biliyordum
Ama parlaktı,temizdi,
En parlağını
Çok sevdim...

Beyaz kar kuşu olup,
uçayım derdim...

Ezildikçe, adaleti öğrendim.
Bir nurdun,bir ışıktın sen,
Hep ışıldadın gözlerimde,
Bir ışık oldun,
kalbimde,beynimde,
Sen bir melektin anne...

Biliyordum bir gün gideceğini,
Mavi gök altında...
Benimleyken,
Temizdi kanım...
Hava kadar su kadar,
onlar kadar şimdi
Ben de mi kirlendim anne...