Umutlar çöl yanığı, yeşillenmez vahalar.
Dert kervanı ülkede olduğunu unuttun!
Kimsenin yüzü gülmez, nerede kahkahalar?
En son ne zaman, nerde, güldüğünü unuttun!
Yüklemişler omzuna tüm dünyanın yükünü,
Saplamışlar gönlüne acıların okunu,
Kemirgenler kemirir kavlağanın kökünü,
İçimdeki kurtlardan solduğunu unuttun!
Dostluklar sahteleşmiş, diller dile çemkirir;
İğneyi yiyen değil, balı yiyen haykırır;
Sorsan güneş ne zaman yüzümüze balkırır;
Kendi karanlığında kaldığını unuttun!
Asırlardır ülkemi aydınlatan güneşi,
Yüreğimizde yanan bağımsızlık ateşi,
Sanmasınlar sönecek, o yanardağın eşi,
Gerçeği, sözlerinde bulduğunu unuttun!
Coşari der; bir millet başlarsa uyumaya,
Hiç kimse dikiş olmaz ardındaki yamaya.
Kalkıştılar güneşi balçıkla sıvamaya,
Sen ışığı güneşten aldığını unuttun!
Kayıt Tarihi : 5.7.2016 12:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!