297. Gün Şiiri - Cebrail Tanrıverdi

297. gün
karanlığı yırtarak
bir ışık hüzmesinin içine çekiliyorum
gözüm açık
yüreğimde dinmeyen bir sevda
elveda demen daha
ölümü zamansız kucaklıyorum

Bedenimi oruca yatırmam,
işlediğim günahların pazarlığı değildi.

Özgür bir dünyada,

özgür bir gelecek istediğimden…

Hiç tereddüt etmeden,

zulmün kara zindanlarında;

özgür bir tutsak olarak,

297 gün boyunca adalet için,

analar ağlamasın,

çocuklar bir daha gülsün diye,
yeniden türküler söyleyip,

kol kola halay çekebilmenin umudunu taşıdım.

Açlığımın asaleti karşısında çaresizdir,

zulmün bekçileri.

Yolun sonunu göremeden yürümek.

Erdemli duruşun ayak izlerinde,

tarihin sayfalarına bir not olarak düşecek bilirim.

Karanlığın efendileri yaktığımız isyan ateşinde,

hep bir gölge olarak kalacak.

Tanrı şahittir.

Tüm melekler de.

Ben, onurlu yaşamın tutkulu bir devrimcisiyim.

ölenlerin bana bıraktığı mirasın tek hissedarıyım.

Yaşamım boyunca söylenen ezgiler, ağıtlar

bugün içinmiş.

Ben görevimi tamamladım.

Kalanlara selam olsun!