27 Ocak Cumartesi Şiiri - Neslihan Oğuz

Merhaba anne;
İşte ben geldim. Bir 27 Ocak Cumartesi günü verdiler seni toprağa. Ama ben, seni değil, sensizliği gömdüm.Ben seni vermedim, veremedim anne. Her bayram sabahın da, herkesin yavruları gelirken sen, boynunu büküp, öksüz mü bakıyorsun yollara? Aynı benim yaptığım gibi...Aynı benim, kimsesiz ağladığım gibi...Anne üzülme; bak ben geldim. İşte ben geldim anne. Kalbimle dua olmaya, gözyaşlarımla toprağını sulamaya geldim. Bırakma beni anne, bana da o soğuk, o kara toprağın altında kucak aç, ben de geleyim yanına ve ört üstümü toprakla.Ama ne olur beni bırakma anne,beni bırakma.Sana doyamadım. Şimdi öyle kızıyorum ki kendime.Bana sarılmak istediğinde kaçtığım için. Ve birgün ölüm alınca seni benden. Yokluğun çöktü içime. O zaman anladım ki! sen aslında herşeydin,candın,canandın.Evet şuan yanımda olmayabilirsin. Ama sen yanımda olmasan da ta içimdesin...