27-Atıf-50 Kuruş Şiiri - Vedat Koparan

(Tuğrul Öğretmenimizin Şahsından Tüm Sakatlarımıza)

Sakatlanıp, Yarım Kalmış, Ötelenir Hale Gelmiş Bir Toplumda,
Hesapta Olmayan, İnsanın İçine Sindiremese De,
Herkesin Her Olasılığın Başına Gelebilecek Olanın,
Şimdi Onun Kendisi İçin Bir Yaşam Biçimi Haline Gelmesi,
Zorunda Ötesinde Bir Durumdu.
Öyle Bir Bakışları Vardı Ki Konuşan,
Sevgi Sağanaklarıyla Ölümü (Ötenazi) İsteyen,
Dirençler Büyüten Gözlerinde Ki O Işıltıyla
Yatalak Olması Tuğrul Öğretmen İçin
Hiçte Çekilir Durum Değildi.

Rüzgâr Dışardan İçeriye Adeta Haykırırcasına
Kar Yanığı Buz Kesiği Şekilde Esmekte,
Yaşam Duvarlarının Buz Tutulmasında
Kırılgan Geçitlerin İzini Sürdürüyordu.

Televizyonda Dile Getirdiği,
Görüntüsünde Ki Düşünceleri Pınar Akışındaydı.
Pırıl Pırıl Bilinciyle Diyordu Ki;
Bir Sakat İçin 50 Kuruş Ödenek Ayırmıştı Devlet Baba
Ben Böyle Bir Yaşamı İstemiyorum.

Yerden Göğe Kadar Haklıydı Haklı Olmasına
Her Ne Kadar Yaşama Hakkı Kutsal Ve Öncelikli Olsa Da
Keza Hiç Kimse Kendi İsteğiyle Dünyaya Gelmemişti
Ve Herkes Kendi Yaşamını İstediğince Sonlandırabilirdi.
Zira Her Acı Kendi Yatağında Kendini Duyar Onarırdı…
Ne Var Ki Onun Yarası Açmazlar İçinde Katmerliydi.
İradenin İstencin Dışında Ki Bu Durum
Sevgili Eşini De, Kendini De Bağımlı Kılarak,
İki Bedende Bir Olmak Gibi Yaşamları Sürmekteydi…

Hani Ne Denir
Gitmek Mi Zor
Kalmak Mı?
Ona Mı Yansam
Yoksa
Kendime Mi?
Hangi Ateşte
Hangi Çölde
Kavrulsam
İkilem Girdaplı
Seçimlerin Zorluğunda
Bu Zaman Bu Yaşam
El Vermiyor
Şair Yüreğim
El Vermiyor
Ölüme Dizelerim
İnsan Yanımla
Yinede Yaşamalısın
Özür Borcu Olanlar
Utanmasa da
“Düşmana İnat
Bir Gün Daha Fazla”!

Bitmedi…

Vedat Koparan 20.12.2008