25 Şubat Şiiri - Aktan Özgür Meydan

İçindeki korku, yüzüne endişe olmuştu,
Ameliyat öncesi çekilen bir fotoğrafta.
Canım sultanım, Esma Sultanım,
Korkumuzdan çekmiştik o fotoğrafı,
Son olmasın diye dilemiştik.
Kim korkmaz, ucunda ölüm var ya.
Hani bu söz böyle değildi,
Hani birbirimize söz vermiştik,
'Sen bizim için yaşamak zorundasın,
Sen çok güçlüsün' demiştim de hani,
Onaylamaya çalışır gibi eğmiştin başını öne.
Yoksa gücün tükenmişti de, utanmış mıydın?
Yaşamak için söz verememeye küçük oğluna.

Şimdi torunların var Esma Sultanım,
Hiç biri seni göremedi.
Ben onlara her baktığımda seni görüyorum.
Söyle ben seni unutabilir miyim?

Her bu gününde, her yılın, sen gittikten sonra,
Ben böyle bir tuhaf, böyle acıyarak içim,
Hep öksüz hissederim kendimi.
Benim çileli, çileleri ömrüne yetememiş sultanım.

Kollarına altın bilezikler alacak ve takacaktım
Okutmak için bozdurduklarının yerlerine,
Hatırlar mısın?
Haydi uzat kollarını,
Bir kez olsun tut beni.

Şimdi hep içim senle dolu,
Sen anlamadan seni içime yazmıştım,
Son ayrılışımızdaki,
son sarılmamda sana.
Senin gözlerin elveda diyordu.

Ben o gözleri nasıl unuturum
Esma Sultanım, canım, güzelim, annem.