25 Kasım Kadına Yönelik Şiddete Karşı Ul ...

Sabahtan beri düşünüyorum.
Bu günle ilgili yazsam mı yoksa yoksa susan bir sürü hemcinsim gibi sessiz mi kalsam…
Bilemedim.
Ama MB yazarı bir arkadaşa yorum yazarken içimin nasılda çığlık attığını fark ettim.
Ve sizlerle paylaşmak istedim.

Evet bu gün 25 Kasım Kadına Yönelik Şiddete Karşı Uluslararası Dayanışma Günü!

Uluslar arası dayanışma hem de!
Biz bize dayanışma sağlayamamışken…
Biz yakınlarımızın sessizliğine sessiz kalmışken…
Biz görüp de görmemezlikten gelmişken…
Ve en önemlisi Kadın kimliğimizi insan kimliğimizin önüne geçirmişken…

İçim acıyor!
Sessizliğim beni çok yaralıyor!
Ve
Yüreğim bir türlü bu duruşu hazmedemiyor!
En çok bu duruşu…
Hangisini?

Eve temizliğe yardımcı olarak gelen N…. “ aaa abla asla kocam bana el kaldıramaz,valla çeker giderim hayvan mıyım beni dövecek?
şehirdeyiz bende para kazanıyorum geçindiririm kendimi..” derken;

Benim doktor, avukat, mühendis eğitimci;
Yani Hacettepe, ODTÜ,Ankara Üniversitesi gibi okulları bitirmiş arkadaşlarımın SUSKUNLUKLARI! İşte bunu hazmedemiyorum!

Ama neye karşı suskunlukları?
Gördükleri şiddete yani kocalarından gördükleri fiziksel şiddete günlük dilde “ YEDİKLERİ DAYAĞA” karşı SUSKUN kalmaları..

Toplumsal statülerinin zarar görmemesi, maddi yönden avantajlı evliliklerinin bitmemesi, rezil olma korkusu (ne demekse) , tek başlarına bir hayat sürdüremeyecekleri düşüncesi nedeniyle gelen SUSKUNLUK..
Ve
İşin traji komik yanıda bu alt başlıkları” EVLİLİĞİMİZİ KURTARMAK İÇİN SUSUYORUZ” ANA BAŞLIĞI ALTINDA BİRLEŞTİRMELERİ.

Yuh yani hangi evlilik? ?

Yediğin dayaklar mı? Hastanelerden alınan raporlar mı? Travmalı çocuklar mı? Kocanın arkasından ettiğin beddualar mı?
Diyesi geliyor insanın…
Sen kadın kimliğini insan kimliğinden ayrı görüyorsan?
Sen onurun, gururun yerlerde sürünürken bir şeylerin arkasına saklanıp bir de eşinden ayrılmış kadınları “ aaa bak şekerim ben evliliğimi kurtarmak için nelere katlanıyorum” diye yargılıyorsan!

Bu gün
25 Kasım Kadına Yönelik Şiddete Karşı Uluslararası Dayanışma Günü
Haberin var mı?
Diyesim geldi “ Eğitimli” arkadaşlarıma.
Ve onların yaşadıkları karşısında her yüzlerine bakışımda

İçim acıyor!
Sessizliğim beni çok yaralıyor!
Ve
Yüreğim bir türlü bu duruşu hazmedemiyor!
En çok bu duruşu…

Sevtap Özkahraman
(Ankara 25-11-2008)