24,20 Treni Şiiri - Behcet Gültekin Ertan

Saat 24,20
O, bir geceyarısı treni.
Doğum sancısı çeken gecelerde,
Bu gara mıhladı, bırakıp gitti beni.
Zaman gar saatinin tokmaklarında ölü,
Mevsim yaprak dökümü.
Horasanlı makasçı,
Makas başındaki kırmızı feneri yakar artık giderde
Rayların kilitlenip düğümlendiği,
Geceye uzandığı yerde.

Beni hep bu mevsim kahreder,
Bütün ağırlığı ile üzerime çöker,
Garın pencereleri buğulanır
El ayak çekilir, yollar uyuşur
Islak kaldırımlara dökülür,
Kentin bütün ışıkları,
Uykusuz trenler,
Yük katarları

Üzülme ne olur,
Pekte yalnız sayılmam hani
Bazan uzaklardan bir tren sesi duyulur,
Bazan da kentin kule saati vurur.
Yalnızlığımı alıp götürür,
Yağmur suları,
Sonbahar yaprakları.

Buralarda her şey bıraktığın gibi,
Yalnız, su satan çocukların dolaştığı yerde şimdi,
Destancılar dolaşır, dudaklarında öykü,
Polis Komiserini 3.ncü peronda vurdular,
Gar bekçisi öldü.

Bazan dalar giderim geceleri.
Sonra da sarhoş bulurlar beni,
İlk şafak, sokak devriyeleri.
Sefilmişim, bir serseriymişim,
Olsun! ne çıkar?
Soğuk değil, çıplak ayaklarıma kaldırımlar.

Halbuki sen,
Seneler önce gelmiştin.
Bir kolunda kocan,
Bir kolunda gelinlik kızınla,
Kentin en lüks otelini sordun bana.
Sanki bir yerden tanıyor gibiydin,
Gözlerin üzerimde dolaştığında
Asil taraflarından biriydi bu senin,
Hiçbir şey söylemedin.

Benim için mutsuzmuş diyorlar.
Sevmişte unutulmuş diyorlar
İnanma ne olur,
Yolcuların anlattığı öyküye de boş ver
Şiir olur, şarkı olur, tavernalarda okunur,
Sonrada unutulur gider.

Biliyor musun, artık yanmıyor akşamları
Ne makas başı fenerleri,
Ne sokak lambaları
Sorma ne olur,
Gelip geçtikçe hatırımı soran yolcuları.
Önemli değil ama hiç biri,
Uğramaz oldu, 24,20 treni.
Bir gün döner gelirsen,
Peronlarda arama, yıldızlara sor beni…