22 Yıl Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Aşkın saati durdu kalbimde, 22 yıl oldu.
Aşkım, sevgim, annem ebedi hayatta.
Bekleyen kadınım, oğlum bu dünyada,
ömür kısaydı, olmadı.
Rabbimin cennetinde buluşuruz inşallah.

Her sabah adını anar yüreğim,
sanki birazdan kapıdan gireceksin.
Bir sandalye boş kalır sofrada hep,
ve ben o boşluğu sevmeyi öğrendim.

Bir dua gibi yaşar ismin dilimde,
her nefeste senden bir iz taşırım.
Fotoğrafın konuşur geceleriyle,
“Sabret,” der, “buradayım, bilirim.”

Zaman geçti, ama eksilmedin,
sen gittin, ben büyümedim anne.
Her yaşım senin yokluğunda kaldı,
takvimde bir yaprak gibiyim ben.

Gözlerimi kapatınca gülüşün var hâlâ,
ellerini hissederim rüzgârda.
Bir koku, bir ses, bir dua,
hepsi seni anlatır bu dünyada.

Küçük bir çocuk gibi ağlarım bazen,
sessiz, kimseler duymadan.
Çünkü biliyorum, ağlamak değil özlemek,
kalbin hâlâ bağlı olmasının adı.

Bu dünya bir imtihan, sen önden gittin,
ben arkandayım sabırla, duayla.
Her gece yıldızlara bakarım,
belki biri senin gözlerindir diye.

Ve o büyük gün geldiğinde,
zaman durur, yollar biter, perde kalkar.
Ben koşarım sana, hiçbir ayrılık kalmaz,
çünkü Rabbimin cennetinde buluşuruz, inşallah.