217. Gün Şiiri - Güven Küçük

217. günün sabahı
Saat bilmem kaçı kaç geçiyor
Kül tablasında yer arayan yarılanmış sigaram,
Sağ elimin altın soğumuş bir çay bekliyor.
Çok da faklı değil yani dünden, sen anlayacağın
Bir nefes çekeyim de sonra anlatacağım….

Kulağıma bir şarkı sözleri geliyor
Birlikte okuduğumuz vardı hani
Sen unutmuşsundur ama ben yine hatırlatayım
Ziynet Sali’nin “Ömrüm ömrün kadar olsun”
Zorluyorum ki hafızamı sesini hatırlayayım
Olmuyor, bu nağmeler artık tanıdık gelmiyor….

217. günün sabahı
Titremiyor artık pansuman yaparken parmaklarım
Açtım, ilk defa kansız açıldı bandajlarım
Eskisi gibi acımadı seni temizlerken yaralarım
Çıkmışsın artık kanımın her hücresinden
Alyuvarlarım artık seni taşımıyor…

Daha az anlatıyorum seni kendime
Neresinden tutarsam tutayım, hayalin elimde kalıyor.
Bir ihanetin geliyor gözümün önüne, bir de son sözlerin,
Rüyalarım da sakin geçiyor, sensiz geçiyor düşlerim
Uyumaya da başladım,
Cehennem olmuyor artık gecelerim
217. günde görmeye başladı gözlerim
Görmek istese de hayalini görmüyor…

217. günün sabahı
Değişik kokular almaya başladım penceremi açtığımda
Son bahar gelmiş, bilmem kaçıncı ayın kaçıncı günü
Kaç bahar, kaç yaz geçmiş bilmiyorum
Çam kokuları, ayva çiçekleri, ölüm kokusunu unutturmuş
Ciğerlerime yavaş yavaş yaşam kokusu doluyor
Hangisi senin kokunudu, hatırlayamıyorum...

Kendimle de barıştım artık eskisi gibi kızmıyorum
Her sabah hani kavga ederdim ya Azrail ile
Artık etmiyorum
Kendime kahvaltı ısmarladım mesela ilk defa aylar sonra
Bayağı da kilo vermişim görmeyeli,
Artık yemek seçmiyorum
Sarıldık hasret giderdik doyasıya kendimle
Bir şiir yazdım gönlünü aldım,
Artık kendime küsmüyorum
Seni bu sabah geçmişime gömüyorum...

Çıktım mezarımdan karıştım insanların içine
Dostlarla tokalaştım,
Eski Güven’i sundum kendilerine
Aylarca tabi aylarca alışmışlar bu halime
Sanki biraz tereddütleri var gibi ama
Yeni bir kelime ekledim kaderime
Dostlarım da zaten böyle kabul etmişler beni
Gül gibi geçinip diyoruz işte,
Hiç kimse bir şey bilmiyor
Ben onlara bir melankoliğin hayatını anlatıyorum
Onlar şiir dinliyor…