21. yaşım Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Umudumu kaybettiğimde 20 yaşımın son çeyreğindeydim.
Hâlâ 20 yaşımın sonundaki çeyrekte soluklanıyorum.
Kendimi özel hissederken, bir gün beni bulacak mucizeyi
beklerken, her şeyin güzel olacağına inanırken, sorunların gençlik
yıllarında kalacağını sanırken yoruldum.
Vazgeçtiğimde 20 yaşımın son çeyreğindeydim.
Okkalı birkaç tokatla, hayatı tokatlamaktan vazgeçtim.
Hayatı kazananların acz içinde kıvranması gerekenler olduğunu
gördükten, burnumun ucundan son model arabalar geçtikten
ve toplu taşıma zammı ile beraber sıfır virgül bilmem kaç kuruş
yüzünden yürümek zorunda kaldıktan sonra vazgeçtim.
Sustuğumda 20 yaşımın son çeyreğindeydim.
Sesim kendi kulaklarımı tırmalıyor hâlâ.
Konuştuklarım dinlenmediği gibi duyulmadı da.
Söylediklerimin sesini sırtımdan duydum.
Eskiden doğru söyleyeni köyden kovarlardı,
Ama beni 20 yaşımın son çeyreğinde o köye gömdüler.
Ağzımla söylediklerimin bedelini sırtımla ödedim.
Doğru dedim diye sırtımdan sırtımdan vurdular.
Allah hesabını sorunca boğazında kalan hevesi çıkartmaya
çalışıyorduk derler ama;
Beni, 20 yaşımın son çeyreğinde, fiyakasız kurşunlarla sırtımdan
vurdular.
Sevgilim hayat;
Öldüğümde 20 yaşımın son çeyreğindeydim.
Hâlâ 20 yaşımın sonundaki çeyrekte ölümü soluyorum.
Ölülerle dolu bir arabanın içinde son sürat umuda gidiyorum.
O son umut, son yakarış, son yalvarışa.
21 yaşın ilk çeyreğine değil,
Son 21 asrın ilk mutluluğuna gidiyorum.