Ağıt Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Ziyan olmak bu olsa gerek, okunmak kadar, dokunmakta gerek.

Ağıt kadar gerçek bu yaşanılanlar, ölüm kadar sahte belki geride kalanlar.
Ne sanıyordun söylesene, çekecek bir gün seni kenara, anlatacak mı her şeyi karanlıklar?
Hayır, hayır susacak her zaman gizli adamlar.
Bazen bir yerlerde saklı kadınlar, kan kusacak ağladığı zamanlar.
Burası dünya işte dost. Burası tamda bu kadar.
Ne sanıyorsun, kapatsan şimdi gidebilecek misin Bi arpa boyu kadar?
İndirsen kepenkleri bu dünyadan, susacak mı içinde işkence gören çocuklar,
Bitecek mi nefes kadar yakın, bir o kadar uzak olan intiharlar,
Gitmeyecek mi pembe rujlu, gür narin kadınlar,
Ağlamayacak mı şu kapının önünde ötenazi bekleyen eski dostlar?
Annen ölümsüz mü olacak sanki sen ölsen, baban ulu orta ağlayacak kadar sevecek mi seni, kapadığında ağzını doğduğun topraklar...
Sevmeyecek tabi dost.
Herkes sevdiği kadar nefrette eder çünkü senden bu zamanlar.
Hatırla!
Sen öğrettin bana ölmenin asıl yüzünü, gülmenin hükmünü sen kestin bana, ellerinde can çekerken hatıralar.
Abimi, kardeşimi, hem büyüğümü hem küçüğümü aldı seni bana veren sokaklar.
Hatırla!
Yaşanılanlar kadar gerçekti ardından yaktığım ağıtlar.
Saçlarını taradığım gibi bileklerimi taradım, neşterle yer değiştirirken taraklar..
Hatırla abim yine sustu, konuşsa bitecekti tüm karanlıklar,
Yada unut gitsin,
Baktığın kadar güzel getirsin seni bana, ayrılıklar.
Unut gitsin ki,
Ağıt kadar gerçek olsun, sana sarılmalar...