20 Rüya:0297.Ellerim Seren Direği

1/:
Anam tenor sesiyle uyutmuşken beni döşünde,
Güşüşünde koyungözleri açtırmışken,
“Bu da nereden çıktı,” diyorum,
Korku ile yaslanıp kalyonun güvertesine...
***
(Yani bir korsan kalyonundaymışım,
Korku ile haykırışım deniz nedir bilmeyişimden.
Ellerimden seren direkleri biçilirken,
Demir çapalar çekiliyormuş sevdalı yüreğimden...)
2/:
Köşedeki kamarot kulaklarının ardından bakıp iri iri gülüyor,
Ve “Usturlabı da bozdu seninki,” diyordu az ötedeki Kemal reise.
Kızıyordum ama o da haklıydı kendi dilince.
Denizler tarihçisinden bir kağıt kalem rica ediyordum,
Yıl, bin dört yüz elli ikide.
Kamarot yine gülüyordu ve:
“Nezakete bak yavrudaki,” diyordu.
***
Korsanların en irisi bir ceylanı yüzüyordu ocak ayında,
Ve yüzdüğü deriyi dabaklıyordu şubat ayında,
Dabakladığı deriyi uzatıyordu bana mart ayında,
Ben Kitabı Bahriye yazarının bana mart ayında uzattığı parşömeni,
Nisan ayında alamıyordum çünkü sarhoştum.
Deniz tutmuştu, (kollarımı bırakmıyordu sakız gibi.)
Andre Dorya’nın kalemi ise tam kertiğinden kırıktı.
“İnsanoğlu işine yaramaz bu,” diyordu galiba bir yunus atlayıp güverteye.
“Sen en iyisi şu karşı adada oturup şiir yazan adamdan al.
Yeter artık düzenbazın yazdığı Müseyleme kezzapları.
Her gün aynı numara hayali adacığında.
Kokutu Akdeniz’i ve kokuttu bu ayakları.”
Yıl, bin dört yüz elli ikide,
Kamarot yine gülüyordu.
Ben Kitabı Bahriye yazarının uzattığı parşömeni alıyordum bu kez,
Kalem yaparak işaret parmağımı ve Akdeniz’e batırıp,
Yatırıp en gizemli duygularımı kalyonun güvertesine,
Gözlerine som siyah şiirli sürmeler çekiyordum,
Yüreğine sevda resimleri çizerken,
Rüyamın mesut sonuna şükrediyordum...
***
Karşı adadaki şaire mi ne oldu?
Sonunu tahmin bile edemiyordum...
Yıl, bin dört yüz elli ikiydi ama,
Kamarot bu kez gülümüyordu nedense.
Şair kanı damlıyordu palasından denize...