18 Mart Çanakkale Destanı

Nedir İlahi şu yurdun şu garip manzarası?
Her köşesinde bir feryat, hepsi yürek yarası.
Yıkılmak isteniyor hep İslam’ın son kalesi.
Söndürülmek isteniyor dünyanın meş’alesi.
Bir alev düştü o zaman canım Çanakkale’ye
Yedi düvel koşuyordu bu çetin velveleye.
Bir ateş çemberi oldu yer, gök, deniz, dört taraf.
Kanlı gözlerini dikip birleşti düşman saf saf.

Uzaklardan duyulurdu binlerce bomba sesi.
İşte cennet kapımızda, yok ki bunun ötesi.
Kin kusan Avrupalının bilmem bu zulmü nedir
Durmadan saldırıyorlar bize kaç yüz senedir.
Çanakkale ölüm kustu, o gün bin bir ağızdan.
Yer yerinden oynuyordu o gün gazabımızdan.
Bir bora bir fırtınaydı, orda Mehmet siperde.
El tetikte, kulak seste, bakışlar hep ilerde.
Bedenini koyuyordu Mehmet siper yerine,
Atlıyordu bir siperden, siperin diğerine.
Ne bir korkma, ne bir mihnet ne düşmana yakarış.
Toprak bizim toprağımız vermeyiz tek bir karış.

Va vururum öldürürüm bu bitmez velvelede,
Ya ölürüm bu uğurda canım Çanakkale’de.
Yaprak gibi savruluyor düşman siper önünde,
Bir değil bin bir hezimet yaşadılar o günde.

Ne evlatlar verdik gelmez henüz on sekizinde,
Ne analar ağlar durur iki eli dizinde.
Ölümden korkmayan Mehmet sağ dönmeyi diler mi?
Yağmur gibi yağıyorken gökten binlerce mermi.
Duaya kalkıyor eller Rabb’ine yalvararak.
Mehmetler de dökülüyor toprağa yaprak yaprak.
Biz ne esir oluruz ne de toprak veririz.
Düşmanca gelenleri tokatlar göndeririz.

Dünyada gülmediniz, mutluluk görmediniz.
Fırsat vermedi size, Rum, Fransız, İngiliz.
Siz destanı oldunuz kederli ruhumuzun,
Destanını okusun yıllarca uzun uzun,
Bıraktığın vatanda yaşayan erkek, kadın.
Yıllarca yaşayacak efsaneleşen adın.
Ey Ahmetler, Mehmetler, sevdaya doymadınız.
Siz şehitsiniz ama bak yaşıyor adınız.
Bir aydınlık sabahta açsın diye çiçekler,
Çanakkale önünde binlerce şehit bekler.